ஸ்ரீ சாது ஓம் எழுதிய ஸ்ரீ ரமணரின் போதனைகளின் அழகான சுருக்கத்தை இங்கே வழங்குகிறோம்.
மைக்கேல் ஜேம்ஸுடன் (ஆங்கிலத்தில்) ஒரு வீடியோ பதிவையும் வழங்குகிறோம்; அதில் அவர் இந்த சுருக்கத்தை பூர்த்தி செய்து விரிவுபடுத்துகிறார். மைக்கேல் சாது ஓம் உடன் பல ஆண்டுகள் வாழ்ந்தவர், ஸ்ரீ ரமணரின் அனைத்து அசல் படைப்புகளையும் முழுமையாகக் கற்றுக்கொண்டார். இந்த வீடியோவில், மைக்கேல் தர்க்கம் மற்றும் ஆன்ம விசாரணையின் நுட்பத்தை விளக்குகிறார். இது பக்தர்கள் இந்த நேரடி பாதையில் செல்ல உதவும்.
1. குறிக்கோள்
பரிபூரண சுகத்தை யடைவதையே பகவான் ஸ்ரீ ரமணர் மனித சமூகத்தின் குறிக்கோளாகக் காட்டி கொடுக்கின்றனர். சுகத்தை விரும்பாத ஜீவர் யாரு மில்லை. சகல ஜீவர்களும் தத்தம் சகலவித முயற்சிகளாலும் நாடுவது சுகத்தையே யல்லவா? ஆகையால், ஸ்ரீ பகவானது குறிக்கோளை மறுப்போர் யாருமிலர். இக் காரணத்தாலேயே ஸ்ரீ ரமணோபதேசங்கள் யாதொரு தனிப்பட்ட மதக் கொள்கையு மாகாமல், சகல உயிர்கட்கும் புகலளிக்கும் பொதுப் பெரு நெறியாக விளங்குகின்றது. அதனால்தான் உலகின் எந் நாட்டினரும் எம் மதத் தினரும் ஸ்ரீ ரமணோதேசங்களை மிக்க விருப்பமுடன் ஏற்றுப் பின்பற்றுகின்றனர்.
சுகம் என்பது யாது? இதைச் சரியாக அறிந்து கொள்ளாததால்தான் மக்கள் சுகத்திற்காகப் பற்பல துறைகளிலும் தம் முயற்சியைச் செலுத்தி வருகின்றனர். சுகம் என்பது ஆன்மாவே. ஆன்மாவின் இயல்பே சுகம். உண்மையில் நாம் ஆன்மாவே. நம் இயல்பு சுகமே. ஆயினும் தாம் ஆன்மாவே என்றறியாமல் தம்மை உடலாகக் கருதியிருப்பதால்தான் மக்கள் சுகத்தை யிழந்தவர்களாகவும் துன்புறுபவர்களாகவும் அவசியமின்றிக் கவலைப்படுகிறார்கள். இழந்ததாகத் தோன்றும் நம் சுகத்தை மீண்டும் அடைவதற்கு, மறந்ததாகத் தோன்றும் நம் உண்மை யியல்பை - ஆன்மாவை - அறிவதொன்றே போதும்.
‘நாம் சுகமடைய முயல்வது சுயநல மல்லவா?’ என்று சிலர் கேட்பதுண்டு. ‘சுயம்’ என்ற பதத்தின் சரியான பொருளைத் தெரிந்து கொள்ளாததால்தான் இக் கேள்வி நன்மக்களிடமும் எழுகின்றது. ‘சுயம்’ என்பது ஆன்மாவே. தன்னை அகண்ட ஆன்மா என்றறியாமல், தன்னைக் குறுக்கி நோக்கி, ‘இவ்வுடலே நான்’ என்று கருதுவதால்தான் ‘சுயநலம்’ என்ற சொல் ஓர் கீழ்மைக் குணத்தைக் குறிக்கும் சொல்லாக நம்மிடையே வழங்கி வருகின்றது. ‘சகல உயிர்களிலும் ஏகமாய் ஒத்து விளங்கும் ஆன்மாவே நான்’ என்றறியும் ஆன்ம ஞானி ஒருவனின் அனுபவத்தில் ‘சுய நலம்’ என்பது சகல உயிர்களின் நலமுமே யாகிற தல்லவா? ஆன்ம ஞானம் உண்டானால்தான் சகல உயிர்களின் உண்மையும் தானே என்பது விளங்கும். இவ்வாறு தன்னை ஆன்மாவாக உணர்ந்தால் தான் அனைத்துயிர்க்கும் அனைத் துலகிற்கும் உண்மையான நன்மை யுண்டாக்க முடியும். ‘தன்னைப் போன்று பிறரை நினை’ என்று வாய்ப் பேச்சால் மட்டும் பிரசாரம் செய்வதால் உலக உயிர்களிடம் உண்மையான அன்பு நமக்கு உதிக்காது. ஆன்ம ஞானத்தால் உயிர்கள் அனைத்தையும் தன்மையொரு மையாய் அனுபவித் துணரும் பொழுதுதான் சகல உயிர்களிடத்தும் நமக்கு அனன்னிய அன்பு சித்திக்கும். இவ் வான்ம சித்தியே உலகில் சாந்தி, சமாதானம், சுகம் இவை நின்று நிலவ ஆணிவேர். ஆகையால் அகங்கார தோஷத்தை நசிப்பிக்கும் ஆன்ம விசார நெறியே தற்போது உலகின் முக்கிய தேவையாகும். உண்மையான ஆன்ம ஞானியே உலகிற்கு உண்மையான உபகாரியுமாவான்! தன்னை அறிந்த மெய்ஞ்ஞானி ஒருவரின் இருப்பே இவ்வுலகத்திற்குப் போதியதான பேருபகாரமு மாகும். எனவே உலகமெலாம் சுகமடையவேண்டும் என்றால், மனித சமூகத்தின் சரியான குறிக்கோள் ஆன்மாவை யறிவதாகவே அமைய வேண்டும் என்பது விளங்குகின்ற தல்லவா?
ஆன்ம ஞானத்தால் மட்டுமே உண்மையான பூரணமான சுகத்தை மக்கள் அடைய முடியும். இதை விடுத்துப் பஞ்சேந்திரியங்கள் வழியே உலகப் பொருள்களை அனுபவித்துச் சுகமடைய முயல்வது சரியானதல்ல. ஏனெனில், சுகம் அப் பொருள்களிலிருந்து வருவதில்லை. இவ்வற்ப சுகானுபவங்களுங்கூட அனுபவிக்கப்படும் போது, மனம் தன் விருத்திக ளடங்கி ஆன்மாவில் மூழ்குவதால் தான் அனுபவிக்கப்படுகின்றன. நாம் விரும்பிய பொருள்கள் கிடைக்கும் போதும், நாம் வெறுத்த பொருள்களுக்குக் கேடுண்டாகும் போதும் மனம் உண்முகப்பட்டு ஆன்மாவில் மூழ்கி ஒன்றுவதால் ஆன்ம சுகத்தையே அனுபவிக்கின்றது. இந்த உண்மையை அறியாததால் மக்கள் பொருள்களிலிருந்து தமக்குச் சுகம் கிடைப்பதாகத் தவறாகக் கருதி, அந்தப் பொருள்களைத் தேடுவதையே தம் வாழ்வின் குறிக்கோளாக்கி நாள் முழுவதும் அதற்காகவே பாடுபடுகின்றனர். இதுவே அறியாமை அல்லது மாயை.
உலகப் பொருள்களைத் தேடிக் குவித்துப் பஞ்சேந்திரியங்களின் மூலம் அவற்றை அனுபவித்தடையும் சுகம் மிக அற்பமும் அநித்தியமு மாகின்ற தல்லவா? இவ்வாறு அற்ப சுகானுபவியாக நாம் ஆகாமல், பரிபூரண சுகானுபவியாவதே நமக்கு ஸ்ரீ ரமண பகவான் காட்டித் தரும் குறிக்கோள்.
2. வழி
இக் குறிக்கோளை அடைய ஸ்ரீ பகவான் வகுத்தளித்துள்ள வழிகள் இரண்டு. (1) தன்னை ‘நான் யார்?’ என்று விசாரித்தறியும் ஆன்ம விசாரம்.
(2) இறைவனிடம் தன்னை முழுவதும் ஒப்புவித்துவிடும் ஆன்ம சமர்ப்பணம். முந்தியது அறிவு நெறி (ஞான மார்க்கம்) பிந்தியது அன்பு நெறி (பக்தி மார்க்கம்).
ஆன்மவிசாரம்: நாம் எதை யறிய விரும்புகிறோமோ அதை நாடுகிறோம். அவ்வாறே தன்னை யறிய விரும்பினால் தன்னையே நாட வேண்டும்.
ஆனால் உலகிற் காணப்படும் ஆராய்ச்சிகள் முழுவதும் தன்னை விட்டுவிட்டு முன்னிலைப்-படர்க்கைப் பொருள்க ளாகிய உலகையும் கடவுளையும் ஆராய்வதே யாகு மல்லவா? உலகம் கடவுள் இவைகளை ஆராயும் அறிவாகிய மனிதன் தன்னை யாரென்று சரியாக இன்னும் அறியவில்லை. ‘நான் மனிதன்’ என்கிறோம். இது அறியாமையே தவிர, தன்மையின் உண்மையான அறிவல்ல. ஏனெனில் நமது உடமை யாகிய உடம்பையே நாம் என்று தவறாக எண்ணுவதால்தான் ‘நான் மனிதன்’ என்கிறோம். உடையவ னாகிய நான் யாரென்று உடம்பினின்றும் நம்மைப் பகுத்து அறியும் அறிவே சரியான பகுத்தறிவு. தேகமே நானென் றுணரும் அறிவு (அகங்காரம்) போலித் தன்மை யுணர்வே. அகண்ட ஆன்மாவாகத் தன்னை யறிவதே மெய்யான தன்மை யறிவு அல்லது ஆன்ம ஞானம்.
உறக்கத்திலிருந்து உணர்வு எழும்போது ‘நான் இவ்வுடல்’ என்ற வடிவில் நம்மை உணர்கிறோம். ஆனால் உறக்கத்தில் உடல் உலக உணர்வுகள் இல்லை. ‘நான் இருக்கிறேன்’ என்ற சுத்தவுணர்வு உறக்கத்தில் உள்ளது. விழிப்பில் இத் தன்னுணர்வு ‘நான் உடலாக இருக்கிறேன்’; ‘நான் மனிதனாக இருக்கிறேன்’; ‘நான் இன்னாராக இருக்கிறேன்’ என்றவாறு ஓர் உபாதியைச் சேர்த்துக்கொண்டு எழுகின்றது. இதுவே அகந்தை, ஜீவபோதம்; இதுவே பந்தம். இதுவே முதல் எண்ணம். இந்த முதல் எண்ணமாகிய மனிதனுக்கே முன்னிலை-படர்க்கைகளின் உணர்வாகிய பிற எண்ணங்கள் உண்டாகின்றன. முன்னிலைப்-படர்க்கைகளை நாடநாட மேலும் எண்ணங்கள் விருத்தியாகிக் கொண்டே போகும். தன்மை யுணர்வாகிய ‘நான் இன்னாராக இருக்கிறேன்’ என்ற அகந்தை வடிவத்தை இதன் இருப்பு எத்தகையது என்று நாடவேண்டும்.
‘முன்னிலைப் படர்க்கைகளாகிய பிற எண்ணங்கள் எழுந்தால் அவற்றைப் பூர்த்தி பண்ணுவதற்கு எத்தனிக்காமல், “அவை யாருக் குண்டாயின?” என்று விசாரிக்க வேண்டும். எத்தனை எண்ணங்க ளெழினு மென்ன? எண்ணங்களின் மேற் செல்லும் கவனத்தைத் தன் மீதே திருப்ப வேண்டும். திருப்புவது எப்படி யெனின், ஒவ்வோ ரெண்ணமுங் கிளம்பும் போதே ஜாக்கிரதையாக, “இது யாருக் குண்டாயிற்று?” என்று விசாரித்தால், “எனக்”கென்று தோன்றும். உடனே “நானார்?” என்று விசாரித்தால் மனம் - நம் கவனசக்தி எண்ணங்களை விட்டுத் தன் பிறப் பிடத்திற்குத் (ஆன்மாவிற்குத்) திரும்பிவிடும். அதனால் எழுந்த பிறஎண்ணங்களும் கவனிப்பா ரற்றதால் அடங்கி விடும். இப்படிப் பழகப்பழக, மனத்திற்குத் தன் பிறப்பிடத்திற் றங்கி நிற்கும் சக்தி அதிகரிக்கின்றது. “நான் யார்?” என்ற ஆராய்ச்சி யினாலேயே மனம் அடங்கும். மன மடங்குவதற்கு விசாரணையைத் தவிர வேறு தகுந்த உபாயங்க ளில்லை. பிராணாயாமம், மூர்த்தித் தியானம், மந்திர ஜபம் முதலிய மற்ற உபாயங்களினால் அடக்கினால், மனம் அடங்கினாற் போலிருந்து மறுபடியும் கிளம்பி விடும். மனத்தின்கண் எதுவரையில் விஷய வாசனைக ளிருக்கின்றனவோ அது வரையில் “நான் யார்?” என்னும் விசாரணையும் வேண்டும். சொரூபத் தியானம் கிளம்பக் கிளம்ப வாசனைகள் யாவு மழிந்துவிடும். ஒருவன் தான் சொரூபத்தை அடையும் வரையில் நிரந்தர சொரூப ஸ்மரணையைக் கைப் பற்றுவானாயின் அதுவொன்றே போதும். “நான், நான்” என்று கருதிக் கொண்டிருந்தாலுங் கூட அவ்விடத்தில் கொண்டு போய் விட்டுவிடும். சதாகாலமும் மனத்தை (நாட்டத்தை) ஆன்மாவில் (தன்மையுணர்வின் மேல்) வைத்திருப்பதற்குத் தான் “ஆத்மவிசாரம்” என்று பெயர். பந்தத்திலிருக்கும் தான் யார் என்று விசாரித்து, தன் யதார்த்த சொரூபத்தைத் தெரிந்து கொள்வதே முக்தி’ என்கிறார் ஸ்ரீ பகவான்.
‘நான்’ என்னும் தன்மையுணர்வு எது என்று நாடுவதற்கு எழுந்த அகம் விருத்தி மற்ற நினைவுகளை யெல்லாம் அழித்து, பிணஞ்சுடு தடிபோல் முடிவில் தானும் அழியும். அதாவது, எல்லா நினைவுகளுக்கும் மூல எண்ண வடிவமான ‘நான் இன்னாராக இருக்கிறேன்’ என்ற கலப்புணர்வில் உள்ள ‘இன்னாராக’ என்ற உபாதியுணர்வு மட்டும் (அது பொய்யிருப்பே யாகையால்) கழன்று போய், நான் இருக்கிறேன் என்ற தன்னிருப்பின் மெய்யுணர்வான ஆன்மாவே மிஞ்சி விளங்கும்.
இவ்வாறு ஜீவோபாதியினின்றும் விடுபட்டு நாம் சுயமே பிரகாசிப்பதே ஜீவன்முக்தி, மோக்ஷம், பரநிர்வாணம், பரம பதம், கடவுள் நிலை என்றெல்லாம் பற்பல மதங்களிலும் கோஷிக்கப்படுகின்றது. ஜீவபோத ரூப அகந்தை அழியும் இந்நிலையே மரணமற்ற அமரநிலை. அகந்தையை வேரறுக்கும் இந் நிகழ்ச்சியே பக்தி மார்க்கமாகிய ஆன்ம சமர்ப்பணத்திலும் எவ்வாறு நிகழ்கின்றதென்று பார்ப்போம்.
ஆன்ம சமர்ப்பணம்: ஆன்ம சமர்ப்பணம் என்பது அகங்காரத்தை ஆண்டவனுக்குச் சமர்ப்பிப்பதே என்று தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். உண்மையில் ஆன்ம விசாரமும் ஆன்ம சமர்ப்பணமும் (அகந்தையை நசிப்பிப்பதாகிய முடிவு நிலையிலும் சரி, செய் முறையிலும் சரி) இரண்டல்ல; ஒன்றே! கடவுளை நம்புவோர்க்குப் பக்தி மார்க்கமாகிய ஆன்ம சமர்ப்பணம். இந்த ‘நான்’ என்ற ஜீவனும் உலகமும் உண்மையில் கடவுளுக்கே உடைமையானவையா யிருக்க, தேகத்தை ‘நான்-எனது’ என்று உரிமை பாராட்டித் திரிவது ஆண்டவனுடைய பொருளை அபகரித்த அபசாரச் செயலே யாகும். தேகாபிமானத்தை ஆண்டவனுக்குச் சமர்ப்பித்து விட்டால் நானற்ற நிலை சித்திக்கும். அகங்கார மமகார மற்ற இந்நிலையே ஆன்ம நிலை.
மேலெழுந்த வாரியாக நோக்குவார்க்கு, ‘ஆன்ம விசாரியோ தன்னை நாடுகிறான்; பக்தனோகடவுளை நாடுகிறானே’ என்றவாறு செய்முறையில் ஆன்ம விசாரத்திற்கும் ஆன்ம சமர்ப்பணத்திற்கும் ஓர் வேற்றுமை இருப்பது போலக் காணப்படினும், உண்மையாகவே சாதனையில் ஈடுபடும் சாதகன் ஒருவனுக்கு, அகந்தை அழிந்து ஆன்மாவாக நிலைபெறுவதாகிய முடிவு நிலையில் மட்டுமன்றிச் செய்முறையிலும் இரண்டும் ஒன்றே யாவது தெற்றென விளங்கும். எவ்வாறெனின், தன்னைக் கடவுளுக்குச் சமர்ப்பிக்கும் சாதனையைத் தொடங்கும் பக்தன் பிறகு தேகத்தை ‘நான்’ என்றோ ‘எனது’ என்றோ மீண்டும் பற்றிக்கொள்ளும் அபிமானத்தை ஏற்கவே கூடாது. கடவுளுக்குக் கொடுத்ததை மீண்டும் எடுத்துக் கொள்ளும் தத்தாபகாரச் செயலே இது. ஆகையால், மீண்டும் அவைகளைஅபகரிக்காமல் இருக்கமுயல்வதே சரணாகதியின் சரியான சாதனை முறை. அப்போது அவன் என்ன செய்கிறான்? ‘தேகமே நான்’ என்னும் போலித் தன்மையுணர்வு கிளம்பி விடாம லிருப்பதற்காக, அத் தன்மை யெழுச்சியின் மேல் சர்வ ஜாக்கிரதையான கவனத்துடன் இருக்க முயல்கிறா னல்லவா? ஆன்மவிசாரி கவனம் செலுத்தும் தன்னாட்டமே இவ்வாறு உண்மையான பக்த னொருவனிடமும் நிகழ்கின்றது!
மேலும் ஒருவன் தன்னைக் கடவுளுக்குச் சமர்ப்பிக்க விரும்பினால் சமர்ப்பிக்கப்படவேண்டிய பொருளாகிய ‘நான்’ என்பது யாது என்று அறிந்து கொள்ள வேண்டியது அவசியமாகிறது. ஏனெனில், இந்த ‘நான்’ என்று அவனால் உணரப்படுவது எதுவென்று சரியாக அறிந்து கொள்ளப் படாவிடில், அவன் அதை எப்படிச் சமர்ப்பிக்க முடியும்?
உதாரணமாக, தோல்வியுற்ற போர்வீர னொருவனைக் கைதுசெய்த பின், ‘உன்னிடமுள்ள ஆயுதத்தைக் கீழே போடு’ என்று கட்டளையிடும் போது, அவன் ‘ஆயுதம்’ என்று தமிழிற் குறிப்பிடப்படுவது எது வென்றறியாத ஓர் பிற மொழியினனாயின், ஆயுதத்திற்குப் பதில் ஒரு காகிதத்தையே கீழே போடுவானல்லவா? அது போலவே, பக்திமார்க்கத்தில் ஈடுபட்டு ஆன்மசமர்ப்பணம் செய்ய விரும்பும் சாதகர் பலரிடமும் இத்தகைய பிழையே காணப்படுகின்றது! அவர்கள் எல்லோரும் தம்மைக் கடவுளுக்குக் கொடுத்துவிட வேண்டும் என் றறிந்திருந்தாலுங் கூட, தான் யார் என்றும், தன்னை அர்ப்பணிப்பது என்றால் என்ன, எப்படி, என்றும் அறியாதவர்களாகவே யிருப்பதால், சம்பூரண சரணாகதி செய்வ தெப்படி என் றறியாது திகைக்கின்றனர். ‘நான்’ என்பது என்ன என்று சரியாக விசாரித்தறியாதோ ராகையால், அவர்கள் ‘எனது’ என்ற வடிவில் உணரப்படுகிற உடைமைப் பொருள்களை மட்டும் கடவுளுக்குச் சமர்ப்பிக்கின்றனர்.
அதாவது, உடையவனாகிய தன் இயல்பு யாது என்று அறியாததால் உடைமையை மட்டுமே அர்ப்பணிக்கின்றனர். ஆகையால், தன் சரணாகதியைச் சம்பூர்ணமாக்க வேண்டு மாயின், அவர்கள் தன்னை யார் என்று விசாரித் தறிய, கொஞ்சங் கொஞ்சமாகவாவது முற்பட வேண்டும். பிறகு தான் தன்னைச் சம்பூரணமாகச் சமர்ப்பித்து விட முடியும்.
சமர்ப்பிக்கப்பட வேண்டிய ‘நான்’ என்னும் அகந்தையோ, நாட்டம் தன்மீது செலுத்தப்படுமாயின் பதுங்கி உருமறையுஞ் சுபாவ முடைய தாகையால், ஒருவன் சரியானபடி தன்னை விசாரிப்பானாயின், அவன் சமர்ப்பிக்க விரும்பும் ‘நான்’ என்னும் அகந்தை இருப்பற் றொழிவதால், இத் தன் னிழப்பால், ஆன்ம சமர்ப்பணமாகிய சரணாகதியும் அவனிடம் சம்பூர்ணமாகி விடுகின்றது.
இவ்வாறு முன்னிலைப்-படர்க்கைகளை நாடுவதை விட்டு, மனம் தன் மூலத்தை நாடும் விசாரமே சரியான ஆன்ம சமர்ப்பணமும் ஆகின்றது!
ஆன்ம சிந்தனையைத் தவிர வேறு சிந்தனை கிளம்புவதற்குச் சற்றுமிடங் கொடாமல் ஆத்ம நிஷ்டாபரனாய் இருப்பதே தன்னை ஈசனுக் களிப்ப தாகும் என்பது ஸ்ரீ ரமண வாக்கு. கடவுளை பக்தன் வெளியில் தேடுவதும் முன்னிலை+ நாட்டமே. தன்மையின் உண்மை யாய்க் கடவுள் விளங்குவதால் தன்மையை நாடுவதே சரியான கடவுள் நாட்டமான பக்திமார்க்கமு மாகும்.
La meta
Bhagavan Ramana ha revelado que la única meta de toda la humanidad es el
logro de la felicidad perfecta (paripūrṇa sukham). No existe nadie
que no desee ser feliz. A través de todos sus esfuerzos, ¿no es la felicidad
lo que desean alcanzar todos los seres vivos (jīvas)? De modo que
no hay nadie que no desee alcanzar esa meta señalada por Sri Ramana. Por
esta razón, las enseñanzas de Sri Ramana no pertenecen a una religión en
particular, sino que, por el contrario, brillan como un camino común y
abierto que ofrece refugio a todos los seres vivos. Por eso, la gente de
cualquier país y de cualquier religión del mundo acepta las enseñanzas de
Sri Ramana y las sigue con gran amor.
¿Qué es la felicidad? Como la gente no conoce la respuesta correcta a esta
pregunta, pone sus mayores esfuerzos en muchas direcciones diferentes para
obtener felicidad. La felicidad no es otra cosa que uno mismo (ātman, o
nuestra naturaleza real). La naturaleza esencial de uno mismo es
la felicidad. En verdad, somos, de hecho, ātman. Por lo tanto,
nuestra naturaleza es la felicidad en sí misma. Sin embargo, como la gente
no sabe que realmente es ātman y cree ser el cuerpo, sufre
innecesariamente, como si hubieran perdido esa felicidad. Conocer nuestra
naturaleza real, la que hemos olvidado, es suficiente para recuperar esa
felicidad que hemos creído perdida.
Alguna gente se pregunta, «¿no es egoísmo tratar de alcanzar la felicidad
para uno mismo?». Esta pregunta surge hasta en las mentes de la gente buena,
pues no conocen el significado correcto de la frase «uno mismo». La frase
«uno mismo» (swayam) simplemente significa ātman. La
palabra egoísmo es considerada una cualidad baja en el individuo
solo porque no sabemos que uno mismo es el ātman ilimitado e
indivisible y, porque uno se percibe a sí mismo desde el punto de vista
limitado «yo soy solo este cuerpo». Pero, en la experiencia de un
ātma jñāni, uno que sabe «yo soy realmente ātman, que brilla por igual en
todos los seres vivos», ¿no denota la palabra egoísmo o interés
personal (swaya-nalam, literalmente «beneficio propio») el interés
o beneficio de todos los seres vivos? Solamente cuando surja el conocimiento
de uno mismo (jñāna), se conocerá la verdad de que solamente uno
mismo es la realidad de todos los seres vivos.
Además, solo cuando uno se reconoce a uno
mismo como ātman puede hacer un bien real a todos los seres vivos
en todos los mundos. No podemos experimentar amor verdadero hacia todos los
seres simplemente predicando verbalmente «amarás a tu prójimo como a ti
mismo». Solo cuando, a través del conocimiento de uno mismo, experimentamos
que todos los seres son «yo», la primera persona singular, alcanzaremos ese
amor donde no existen otros (ananya priyam). Este logro de
conocerse a uno mismo (ātma siddhi) es, por sí solo, el pilar
principal que permite que la paz, el amor, y la felicidad florezcan en el
mundo. Por lo tanto, la investigación quién soy yo, la medicina que destruye
la maldad de ego, es la necesidad inmediata y principal del mundo. ¡Solo el
verdadero ātma-jñāni puede hacer un bien real al mundo! La simple
existencia de un jñāni, uno que conoce ātman (su naturaleza
real), es suficiente para asegurar el bienestar de todo el planeta.
Entonces, ¿no queda claro que, si el mundo desea obtener la felicidad, la
meta correcta de toda la humanidad debe ser conocer su naturaleza real?
Solo a través del conocimiento de uno mismo se puede alcanzar la
felicidad perfecta y verdadera. Es un error ignorar este hecho y tratar de
alcanzar la felicidad con el disfrute de los objetos materiales a través de los
cinco sentidos, pues la felicidad no proviene de ninguno de esos objetos.
Hasta el más mínimo placer que en algunos momentos esos objetos nos puedan
proporcionar se debe a que la mente se ha sumergido en sí misma y su
actividad (vrittis) se ha tranquilizado temporalmente. Cada vez que
conseguimos aquellas cosas que nos gustan, o les ocurre algo malo a aquellas
que no nos gustan, la mente se retrae hacia dentro, y, hundiéndose en sí
misma, experimenta solo la felicidad de uno mismo. Como la gente no conoce esta verdad,
cree erróneamente que los objetos materiales le brindan felicidad, y así,
trabaja día y noche en búsqueda de esos objetos, tomándolos como la única
meta en la vida. Esto, en efecto, es ignorancia, también conocida como māyā.
La felicidad alcanzada a través de la búsqueda y acumulación de objetos
materiales, y su disfrute a través de los cinco sentidos, es trivial y
transitoria. Por esta razón, la meta revelada por Sri Ramana Bhagavan es la
de evitar que seamos uno de esos seres que solamente disfruta de esa
felicidad trivial y que nos convirtamos en uno que disfrute de la felicidad
perfecta.
El camino
Para alcanzar la felicidad perfecta, Bhagavan ha trazado dos caminos a
seguir. El primer camino es el de la investigación quién soy yo (ātma-vicāra), que se refiere a conocerse a uno mismo (la naturaleza real de
uno). El segundo camino es el de la rendición de uno mismo (ātma-samarpanam),
que es la rendición completa de ego a Dios. El primero es el camino del
conocimiento (jñāna-mārga) y el segundo es el camino del amor o la
devoción (bhakti-mārga).
La investigación quién soy yo
Cada vez que se desea conocer algo en particular, uno atiende a ese algo. De
la misma manera, si uno desea conocerse a uno mismo, debe atenderse a uno
mismo, a la primera persona, la consciencia «yo».
Sin embargo, ¿no está toda la investigación
que vemos en el mundo preocupada solamente por conocer el mundo y a Dios,
que son objetos de segunda y tercera persona, en vez de conocerse a uno
mismo, que es la primera persona o sujeto? El ser humano, la entidad
conocedora, la que trata de conocer el mundo y a Dios, aún no se conoce
correctamente a sí mismo. Uno dice «yo soy un ser humano». Este conocimiento
de uno mismo no es correcto, es solo ignorancia. ¿Cómo es esto? Sentimos que
«yo soy un ser humano» solo porque, de manera equivocada, pensamos que somos
el cuerpo, una pertenencia nuestra. Conocerse a sí mismo a través de la
investigación quién soy yo, el poseedor y, por lo tanto, distinguirse del
cuerpo es el único conocimiento capaz de discernir. La consciencia «yo soy
el cuerpo», ahankara o ego, es un conocimiento falso de uno mismo.
Conocerse solamente como ilimitado e indivisible (akhanda ātman) es
ātma-jñāna o conocimiento real de uno mismo.
Cuando la consciencia surge del sueño
profundo (el sueño sin sueños) uno se conoce en la forma «yo soy el cuerpo»;
sin embargo, en el sueño profundo, no hay conocimiento del cuerpo y el
mundo; en el sueño profundo solo existe la consciencia pura «yo soy». En el
estado de vigilia esta consciencia de uno mismo emerge mezclada con un
agregado (upādhi) como «yo soy el cuerpo», «yo soy un ser humano»,
«yo soy fulano de tal». Este es ego (ahaṅkāra), el sentido de
individualidad (jīva-bōdha); esta es la atadura; este es el primer
pensamiento. Solo a este primer pensamiento le surgen todos los demás – el
conocimiento de las segundas y terceras personas. Mientras más atención
preste uno a las segundas y terceras personas, más surgirán estos otros
pensamientos. En vez de eso, uno debería prestar atención a la forma de ego,
a la consciencia de primera persona «yo soy fulano de tal», para saber
«¿quién soy yo?», o «¿cuál es la naturaleza de mi existencia?»
Bhagavan dice:
Si surgen otros pensamientos, sin intentar completarlos, es necesario
investigar a quién le han ocurrido. Por muchos pensamientos que surjan, ¿qué
[importa]? Tan pronto como aparezca cada pensamiento, si, vigilantemente,
uno investiga a quién le ha ocurrido, estará claro… a mí. Si uno investiga
quién soy yo [atendiéndose a uno mismo de manera vigilante, el «mí» a quien
todo le aparece], la mente regresará a su lugar de nacimiento [es decir, uno
mismo, la fuente de la que surgió]; [y, puesto que uno, de este modo, se
abstiene de atenderla] el pensamiento que había surgido también cesará.
Cuando uno practica y practica de esta manera, se incrementa el poder de la
mente para estar firmemente establecida en su lugar de nacimiento. La mente
solo cesará [o desaparecerá para siempre] por medio de la investigación
quién soy yo. Para que la mente cese [se asiente, se aquiete, ceda, se
someta, esté quieta o desaparezca], salvo vicāraṇā [la investigación
quién soy yo] no hay otros medios adecuados. Si se hace que cese por otros
medios como el control de la respiración (prāṇāyāma), la meditación
en una forma de Dios (mūrti-dhyāna) o la repetición de palabras
sagradas (mantra-japa), la mente, permaneciendo [por un tiempo]
como si hubiera cesado, volverá a elevarse [brotar, emerger o empezar].
Mientras existan viṣaya-vāsanās [inclinaciones a experimentar cosas
diferentes de uno mismo] dentro de la mente, será necesaria la investigación
quién soy yo. Aunque surjan viṣaya-vāsanās [como pensamientos o
fenómenos], serán todas destruidas cuando svarūpa-dhyāna [la
atención a uno mismo, la contemplación en la propia naturaleza real de uno]
aumente y aumente [en profundidad y en intensidad]. Si uno se aferra
firmemente a un svarūpa-smaraṇa [recuerdo de uno mismo]
ininterrumpido hasta que uno obtenga svarūpa [la propia naturaleza
real de uno], eso por sí solo es suficiente. Incluso si uno sigue pensando
«yo, yo», eso lo llevará y lo dejará [a uno] en ese lugar. El nombre
ātma-vicāra
[se refiere] solo a [la práctica de] mantener la mente siempre en
ātmā
[uno mismo]. Solo investigar quién es uno mismo, el que está atado,
conociendo su propioyathārtha svarūpa [la propia naturaleza real] es
mukti [liberación]1.
El pensamiento «yo» (aham vritti) que comenzó a escudriñar «¿qué es
esta consciencia de la primera persona yo?», destruirá a todos los otros
pensamientos y, al igual que la vara usada para revolver una pira funeraria,
finalmente, también será destruido. Es decir, de la consciencia mezclada «yo
soy fulano de tal», que es la raíz de todos los pensamientos, solo la
consciencia adjunta «fulano de tal» se esfumará (pues su existencia es
falsa) y solamente uno mismo, el conocimiento «yo soy», que es la
consciencia real de nuestra existencia, permanecerá brillando.
Este estado en el que brillamos por nuestra propia luz, libre del adjunto de
la individualidad (jīvōpādhi), se enaltece en varias religiones
usando diferentes nombres como jīvanmukti, mōkṣa,
pari nirvāṇa, la morada suprema (paramapadam), o el reino de Dios. Este
estado de destrucción de ego, que es la forma de la consciencia
individual (jīva bodha rūpa) es, en sí, el estado
de inmortalidad. Veamos ahora cómo la erradicación de ego también ocurre a
través de la rendición de uno mismo – el camino de la devoción (bhakti-mārga).
La rendición de uno mismo
La rendición de uno mismo debe ser
entendida como un acto de rendición (o más específicamente, de devolución)
del ego a Dios. En realidad, ¡la investigación quién soy yo y la rendición
de uno mismo no son diferentes caminos, sino el mismo, tanto en el resultado
– la aniquilación de ego – como en la práctica! El camino de la rendición o
la devoción es para aquellos que creen en Dios. Siendo este «yo» o alma
individual y el mundo realmente posesiones de Dios, afirmar que este cuerpo
soy yo o que es mío es cometer el gran pecado de robarle a Dios lo que le
pertenece. Si uno rinde a Dios este apego al cuerpo (dēhābhimana),
el estado de ausencia de ego habrá sido alcanzado. Este estado donde «yo»
(ahaṅkāra) y «mío» (mamakāra) está ausente, es el estado
real de uno mismo.
Aunque superficialmente pueda parecer que hay diferencia entre la práctica
de la investigación quién soy yo y la de la rendición de uno mismo, o sea,
que un aspirante que practica la investigación quién soy yo se atiende a sí
mismo, mientras que el devoto que practica la rendición de uno mismo atiende
a Dios, estará bien claro para quien está realmente dedicado a la práctica (sādhana),
que ambas son la misma cosa, no solamente en el resultado – establecerse en
uno mismo a través de la aniquilación de ego – sino también en la práctica.
¿Cómo? El devoto que haya comenzado la sādhana de rendirse a Dios,
debe, a partir de entonces, abstenerse de apoderarse del cuerpo como si este
fuera «yo» o «mío». Si vuelve a tomar el cuerpo como «yo» o «mío», estará
cometiendo el pecado de dattapaharam, retomando lo que ya había sido
ofrecido a Dios. Por lo tanto, evitar retomar lo que ya había sido ofrecido
es el método correcto de practicar la rendición de uno mismo. Ahora bien,
¿cómo se puede hacer esto? Para evitar que la falsa primera persona
– la consciencia «yo soy el cuerpo» – surja nuevamente, ¿no debe
tratar de mantener una actitud fija y vigilante sobre el surgimiento de esa
primera persona? Entonces, ¡la misma atención a uno mismo que ocurre en un
investigador (ātma-vicāri) también estará ocurriendo en un
verdadero devoto (bhakta)!
Además, si uno desea rendirse a Dios, es necesario, primeramente, conocer el
«yo» que va a ser rendido. A menos que uno sepa quién es este «yo», ¿cómo se
va a poder rendir? Si un soldado no sabe lo que significa la palabra “arma”,
cuando se le pida que entregue su arma, solo entregará su lápiz. Esto es
exactamente lo que ocurre en el caso de muchos aspirantes en el camino de la
devoción. Aunque ellos saben que deben rendirse a Dios, no saben cómo
hacerlo, pues no tienen un conocimiento claro de quiénes son y de qué es
exactamente lo que se debe rendir. Como no saben lo que es «yo», que es lo
que se debe rendir, solo pueden entregar cualquier cosa que consideren como
«mío». Como no conocen la naturaleza de uno mismo, el poseedor, no pueden
hacer más que entregar sus pertenencias. Por lo tanto, para que su rendición
sea completa, deben tratar al menos, poco a poco, de investigar y averiguar
quiénes son, pues solamente entonces podrán rendirse completamente.
Como la naturaleza de ego – el «yo» individual que debe ser rendido – es tal
que se apaciguará y desaparecerá cuando es observado (habiéndose descubierto
que es realmente inexistente), la investigación quién soy yo, realizada por
un devoto serio, dará lugar automáticamente a la rendición de uno mismo2.
Entonces, ¡la investigación quién soy yo – en la que la mente renuncia a
seguir atendiendo a segundas y terceras personas y, en su lugar, atiende
solamente a su fuente – es la correcta rendición de uno mismo!
Solo ser ātma-niṣṭhāparaṉ [uno que está firmemente
establecido como uno mismo], sin dar el más mínimo lugar a que surja ningún
cintana [pensamiento] salvo ātma-cintana [pensamiento
de uno mismo: contemplación de uno mismo o atención a uno mismo], es
entregarse a Dios.
– dice Bhagavan en Nāṉ ār?. Inclusive la búsqueda de Dios de un
devoto fuera de sí mismo es atención a una segunda persona. Dado que Dios
brilla como la realidad de la primera persona, ¡atender exclusivamente a la
primera persona es la forma correcta de brindarle atención a Dios y es el
verdadero camino de la devoción!
The Goal
Bhagavan Ramana has shown that the goal of all humanity is only to obtain
perfect happiness (paripūrṇa sukham). No one does not
desire happiness. Are not all living beings (jīvas) seeking only
happiness through their efforts? Therefore, no one will not desire the goal
shown by Bhagavan. For this very reason, the teachings of Sri Ramana do not
belong to any religion but instead shine as a common and open path that
gives refuge to all living beings. That is why people of every country and
every religion in the world accept the teachings of Sri Ramana and follow
them with great love.
What is happiness? People do not know the correct answer to this question,
so they put forth their efforts in many different directions to obtain
happiness. Happiness is truly nothing but oneself (ātman or one’s
true nature). The very nature of oneself is happiness. In truth, we are
indeed ātman. Hence our nature is happiness itself. However, since
people do not know that they are truly ātman and think of themself
as the body, they suffer unnecessarily, as if they had lost happiness.
Knowing our real nature, which we have forgotten, is sufficient to regain
our seemingly lost happiness.
Some people ask, ‘Is it not selfishness if we try to obtain happiness for
ourself?’ This question arises even in the minds of good people because they
do not know the correct meaning of the word ‘oneself’. The word ‘oneself’
(swayam) means only ātman. It is only because we do not
know ourself to be the unlimited and undivided ātman and because we
view ourself through the limited outlook ‘This body alone is I’, that we
understand the word ‘selfishness’ to denote a base quality. But in the
experience of an ātma-jñāni, one who knows ‘I am truly
ātman, who shines equally in all living beings’, does not the word
‘selfishness’ or ‘self-interest’ (swaya-nalam, literally
‘self-benefit’) denote the interest or benefit of all living beings? Only
when self-knowledge (jñāna) dawns will the truth be known that
oneself alone is the reality of all living beings.
Moreover only when we thus know ourself to be ātman can we do real
good to all the living beings in all the worlds. We cannot experience true
love towards all beings in the world merely by vocally preaching, ‘Love thy
neighbour as thyself’. Only when we experience through self-knowledge that
all beings are ‘I’, the first person singular, will we attain the otherless
love (ananya priyam) towards all beings. Such
self-attainment (ātma-siddhi) alone is the main root that
enables peace, love and happiness to thrive in the world. Therefore,
self-investigation, the medicine which destroys the evil of ego, is the
immediate and principal need of the world. Only the true ātma-jñāni can do real good to the world! The mere existence of a
jñāni
, one who knows ātman (the real nature of himself or herself), is
sufficient to ensure the welfare of the whole world. Thus is it not clear
that if the world is to obtain happiness, the correct goal of all people
should only be to know their real nature?
Only through self-knowledge can people attain true and perfect happiness. It
is not correct to ignore this fact and try to achieve happiness by enjoying
worldly objects through the five senses because happiness does not come from
those objects. Even when one experiences some iotas of pleasure from such
objects, it is only because the mind is dipping in itself, having
momentarily lulled its activities (vṛttis). When anything liked is
obtained, and when destruction [damage, elimination or removal] occurs to
anything disliked, the mind facing inwards and drowning in oneself (ātman),
experiences only the happiness of oneself (ātma-sukha).
Because people do not know this truth, they incorrectly think they obtain
happiness from worldly objects, and hence they toil day and night seeking
those objects, taking that to be the sole goal of their life. This indeed is
ignorance, otherwise called māyā.
The happiness acquired by seeking and amassing worldly objects and enjoying
them through the five senses is very trivial and transient. Hence the goal
shown to us by Sri Ramana Bhagavan is to avoid being one who thus enjoys
only such trivial happiness and instead to become one who relishes in
perfect happiness.
The Path
To attain this goal, Bhagavan has charted out two paths, namely (1)
self-investigation (ātma-vicāra), that is, knowing oneself
(one’s real nature) through the investigation who am I, and (2)
self-surrender (ātma-samarpanam), that is, surrendering
ego entirely to God. The former is the path of knowledge (jñāna-mārga),
and the latter is the path of love or devotion (bhakti-mārga).
Self-investigation
When we want to know a thing, we attend to that thing. So, accordingly, if
we want to know ourself, we should only attend to ourself.
However, is not all the research we see in the world concerned only with
knowing the world and God, which are second and third person objects,
instead of knowing oneself, the first person or subject? Man, the knowing
entity trying to know the world and God, does not yet correctly know who he
truly is. We say, ‘I am a man’. This knowledge of ourself is not correct,
but only ignorance. How is it so? We feel ‘I am a man’ only because we
incorrectly think we are the body, our possession. Knowing oneself through
the investigation who am I, the possessor, and thereby distinguishing
oneself from the body is the actual discriminative knowledge. The awareness
‘I am this body’, ahaṅkāra or ego, is a false knowledge of oneself.
To know oneself as unlimited and undivided (akhaṇḍa ātman
) alone is ātma-jñāna or true self-knowledge.
When awareness arises from [deep, dreamless] sleep, we know ourself in the
form ‘I am this body’. Nevertheless, there is no knowledge of the body and
the world in sleep. The pure awareness ‘I am’ alone exists in sleep. In the
waking state, this self-awareness rises mixed with an adjunct (upādhi)
as, ‘I am this body, I am a man, I am so-and-so’. This is ego (ahaṅkāra),
the sense of individuality (jīva-bōdha); this is bondage;
this is the first thought. Only to this first thought do other thoughts –
the knowledge of second and third persons – rise. The more one attends to
second and third persons, the more the thoughts will increase. Instead, one
should attend to the form of ego, the first person awareness ‘I am
so-and-so’, to know ‘who am I?’ or ‘what is the nature of my existence?’
Bhagavan says:
If other thoughts rise, without trying to complete them it is necessary to
investigate to whom they have occurred. However many thoughts rise, what
[does it matter]? Vigilantly, as soon as each thought appears, if one
investigates to whom it has occurred, it will be clear: to me. If one
investigates who am I [by vigilantly attending to oneself, the ‘me’ to whom
everything else appears], the mind will return to its birthplace [namely
oneself, the source from which it arose]; [and since one thereby refrains
from attending to it] the thought that had risen will also cease. When one
practises and practises in this manner, for the mind the power to stand
firmly established in its birthplace increases. Only by the investigation
who am I will the mind cease [subside or disappear forever]. For the mind to
cease [settle, subside, yield, be subdued, be still or disappear], except
vicāraṇā [self-investigation] there are no other adequate means. If
made to subside by other means such as breath-control (prāṇāyāma),
meditation upon a form of God (mūrti-dhyāna) or repetition
of sacred words (mantra-japa), the mind remaining [for a
while] as if it had ceased, will again rise up [sprout, emerge or start]. As
long as viṣaya-vāsanās [inclinations to experience things
other than oneself] exist within the mind, so long is the investigation who
am I necessary. Even though viṣaya-vāsanās rise [as
thoughts or phenomena], they will all be destroyed when svarūpa-dhyāna [self-attentiveness, contemplation on one’s own real nature]
increases and increases [in depth and intensity]. If one clings fast to
uninterrupted svarūpa-smaraṇa [self-remembrance] until
one obtains svarūpa [one’s own real nature], that alone is
sufficient. Even if one continues thinking ‘I, I’, it will take and leave
[one] in that place. The name ‘ātma-vicāra’ [refers] only
to [the practice of] always keeping the mind in [or on] ātmā
[oneself]. [By] investigating who is oneself who is in bondage, knowing
one’s yathārtha svarūpa [actual own nature] alone is
mukti [liberation].
1
The ‘I-thought’ (aham-vṛtti) which started to scrutinise
‘What is this first person awareness I?’ will destroy all other thoughts
and, like the stick used for stirring the funeral pyre, will itself finally
be destroyed. That is, from the mixed awareness ‘I am so-and-so’, which is
the root of all thoughts, only the adjunct-awareness ‘so-and-so’ will slip
away (since its existence is false), and oneself, the awareness ‘I am’,
which is the real awareness of one’s existence, alone will remain shining.
This state in which we thus shine by our own light, freed from the adjunct
of individuality (jīvōpādhi), is extolled in different religions by
various names such as jīvanmukti, mōkṣa,
parinirvāṇa
, the supreme abode (paramapadam), or the kingdom of God. This
state in which ego, the form of the individual awareness (jīva-bōdha-rūpa),
has been destroyed is itself the state of immortality. Let us now see how
this rooting out of ego also takes place through self-surrender – the path
of devotion (bhakti-mārga).
Self-surrender
Self-surrender should be understood to mean surrendering (or, more
accurately, restoring) ego to God. In truth, self-investigation and
self-surrender are not different paths but the same, both in the result –
the annihilation of ego – and in practice! The path of self-surrender or
devotion is meant for those who believe in God. When this ‘I’ or individual
soul and the world are genuinely God’s possessions, claiming the body as ‘I’
and ‘mine’ is the great sin of stealing what belongs to God. If one
surrenders to God this attachment to the body (dēhābhimana), he
will attain the state of egolessness. This state devoid of ‘I’-ness (ahaṅkāra)
and ‘mine’-ness (mamakāra) is the real state of oneself.
Though on superficial observation, it may appear as if there is a difference
between the practice of self-investigation and that of self-surrender,
namely that an aspirant practising self-investigation attends to himself
while a devotee practising self-surrender attends to God, it will be
apparent to one who truly engages in practice (sādhana) that both
are the same, not only in their result – namely to be established in oneself
through the destruction of ego – but also in practice. How? A devotee who
has begun the sādhana of surrendering himself to God should after
that refrain from again seizing the body either as ‘I’ or as ‘mine’. If he
again takes the body as ‘I’ or ‘mine’, he is committing the sin of
dattapaharam
, taking back what has already been offered to God. Therefore, avoiding
taking back what has been offered is the correct method of practising
self-surrender. Now how does he do this? To prevent the false first person –
the awareness ‘I am this body’ – from rising again, does he not try to
remain with very vigilant attention fixed on the rising of that first
person? Thus the same self-attention which is going on in an investigator
(ātma-vicāri) is also going on in a true devotee (bhakta)!
Moreover, if one wants to surrender oneself to God, it is first necessary to
know the ‘I’ to be surrendered. Unless one knows who this ‘I’ is, how is one
to surrender it? If a soldier does not know what the word ‘gun’ means, when
he is asked to surrender his gun, he will surrender only his pen. This is
precisely what happens in the case of many aspirants on the path of
devotion. Though they know that they should surrender to God, they do not
know how to do so because they have no precise knowledge of who they are and
what exactly they are to surrender. Since they do not know what ‘I’ is,
which is to be surrendered, they can only surrender whatever they take as
‘mine’. Since they do not know the nature of themself, the possessor, they
can do nothing more than surrender their possessions. Therefore, if their
surrender is to become complete, they must try at least little by little to
investigate and find out who they are, for then only will they be able to
surrender themself entirely.
Since the nature of ego – the individual ‘self’ which is to be surrendered –
is such that it will subside and disappear when it is attended to (being
found to be truly non-existent), the self-investigation done by an earnest
devotee will automatically result in self-surrender.
2
Thus self-investigation – in which the mind gives up attending to second and
third persons and instead attends to its source – is the correct
self-surrender!
Being ātma-niṣṭhāparaṉ [one who is firmly fixed as
oneself], giving not even the slightest room to the rising of any
cintana
[thought] except ātma-cintana [thought of oneself:
self-contemplation or self-attentiveness], alone is giving oneself to God.
– says Bhagavan in Nāṉ Ār?. Even a devotee’s seeking God
outside himself is only second person attention. Since God shines as the
reality of the first person, attending to the first person alone is the
correct God-attention and the right path of devotion!
Das Ziel
Bhagavan Ramana hat gezeigt, dass das Ziel der gesamten Menschheit nur darin
besteht, vollkommenes Glück (Paripūrṇa Sukham) zu erlangen. Es gibt
niemanden, der nicht nach Glück strebt. Streben nicht alle Lebewesen (Jīvas)
durch ihre Bemühungen nur nach Glück? Deshalb gibt es niemanden, der das von
Bhagavan aufgezeigte Ziel nicht begehrt. Genau deswegen gehören die Lehren
von Sri Ramana keiner Religion an, sondern leuchten als gemeinsamer und
offener Weg, der allen Lebewesen Zuflucht gewährt. Deshalb nehmen Menschen
aus allen Ländern und Religionen der Welt die Lehren von Sri Ramana an und
folgen ihnen mit großer Liebe.
Was ist Glück? Die Leute kennen die richtige Antwort auf diese Frage nicht,
also bemühen sie sich in vielerlei Hinsicht, um Glück zu erlangen. Glück ist
wirklich nichts anderes als man selbst ( Ātman oder die eigene
wahre Natur). Die eigentliche Natur von uns selbst ist Glück. In Wahrheit
sind wir tatsächlich Ātman. Daher ist unsere Natur das Glück
selbst. Da die Leute jedoch nicht wissen, dass sie wirklich ātman
sind, und sich für den Körper halten, leiden sie unnötig, als ob sie das
Glück verloren hätten. Das Wissen um unsere wahre Natur, die wir vergessen
haben, reicht aus, um unser scheinbar verlorenes Glück wiederzuerlangen.
Manche Leute fragen: „Ist es nicht egoistisch, wenn wir versuchen, das Glück
für uns selbst zu erlangen?“ Diese Frage taucht sogar in den Köpfen guter
Menschen auf, weil sie die richtige Bedeutung des Wortes „sich selbst“ nicht
kennen. Das Wort „sich selbst“ (swayam) bedeutet nur ātman
. Nur weil wir nicht wissen, dass wir selbst der unbegrenzte und ungeteilte
Ātman sind, und weil wir uns selbst durch die begrenzte Sichtweise
„Dieser Körper allein bin ich“ betrachten, verstehen wir das Wort „Egoismus“
[engl. selfishness] als Bezeichnung für eine niedere Eigenschaft. Aber in
der Erfahrung eines Ātma-Jñāni, der weiß: „Ich bin wahrhaftig
Ātman
, der in allen Lebewesen gleichermaßen leuchtet“, bezeichnet das Wort
„Egoismus“ oder „Eigeninteresse“ (Swaya-Nalam, wörtlich
„Eigennutz“) dann nicht das Interesse oder den Nutzen aller Lebewesen? Erst
wenn das Selbst-Kenntnis (Jñāna) dämmert, wird man die Wahrheit
erkennen, dass man selbst allein die Wirklichkeit aller Lebewesen ist.
Und nur wenn wir uns selbst als Ātman erkennen, können wir allen
Lebewesen in allen Welten wirklich Gutes tun. Wir können keine wahre Liebe
zu allen Lebewesen in der Welt erfahren, wenn wir nur lautstark predigen:
„Liebe deinen Nächsten wie dich selbst“. Erst wenn wir durch Selbst-Kenntnis
erfahren, dass alle Wesen „Ich“, die erste Person Singular, sind, werden wir
die anderslose Liebe (Ananya Priyam) zu allen Wesen erlangen. Diese
Selbst-Kenntnis (Ātma-Siddhi) allein ist die Hauptwurzel, die
Frieden, Liebe und Glück in der Welt gedeihen lässt. Deshalb ist die
Selbst-Untersuchung, die Medizin, die das Übel des Egos zerstört, das
unmittelbare und wichtigste Bedürfnis der Welt. Nur der wahre
Ātma-Jñāni
kann der Welt wirklich Gutes tun! Die bloße Existenz eines Jñāni,
eines Menschen, der Ātman (die wahre Natur seiner selbst) kennt,
reicht aus, um das Wohlergehen der ganzen Welt zu gewährleisten. Damit ist
klar, dass das richtige Ziel aller Menschen nur darin bestehen kann, ihre
wahre Natur zu erkennen, wenn die Welt glücklich werden soll.
Nur durch Selbst-Kenntnis können Menschen wahres und vollkommenes Glück
erlangen. Es ist falsch, diese Tatsache zu ignorieren und zu versuchen,
Glück zu erlangen, indem man weltliche Objekte mit den fünf Sinnen genießt,
denn das Glück kommt nicht von diesen Objekten. Sogar wenn man einige kurze
Augenblicke von Freude durch solche Objekte erfährt, liegt das nur daran,
dass der Geist bzw. Mind in sich selbst eintaucht und seine Aktivitäten
(Vṛttis) dadurch kurzzeitig zur Ruhe kommen. Wenn etwas, das man
mag, erlangt wird, und wenn etwas, das man nicht mag, vergeht [geschädigt,
beseitigt oder entfernt wird], erfährt der Mind, der nach innen gerichtet
ist und in sich selbst (Ātman) versinkt, nur das Glück seiner
selbst (Ātma-Sukha). Weil die Leute diese Wahrheit nicht kennen,
denken sie fälschlicherweise, dass sie Glück durch weltliche Objekte
erlangen, und deshalb schuften sie Tag und Nacht auf der Suche nach diesen
Objekten und halten dies für das einzige Ziel ihres Lebens. Das ist in der
Tat Unwissenheit bzw. Ignoranz, auch Māyā genannt.
Das Glück, das man durch das Suchen und Anhäufen von weltlichen Gegenständen
und deren Genuss durch die fünf Sinne erlangt, ist sehr trivial und
vergänglich. Das Ziel, das uns Sri Ramana Bhagavan aufzeigt, ist es daher,
nicht zu einem Menschen zu werden, der nur solch triviales Glück genießt,
sondern zu einem, der sich an vollkommenem Glück erfreut.
Der Weg
Um dieses Ziel zu erreichen, hat Bhagavan zwei Wege aufgezeigt, nämlich (1)
die Selbst-Untersuchung (Ātma-Vicāra), d.h. sich selbst (seine
wahre Natur) durch die Untersuchung „Wer bin ich“ zu (er)kennen, und (2) die
Selbst-Aufgabe (Ātma-Samarpanam), d.h. das Ego vollständig Gott zu
übergeben. Ersteres ist der Weg des Wissens (der Erkenntnis) (Jñāna-Mārga)
und letzteres ist der Weg der Liebe oder Hingabe (Bhakti-Mārga).
Selbst-Untersuchung
Wenn wir etwas wissen wollen, achten wir auf diese Sache (d.h. wir schenken
dieser Sache Aufmerksamkeit). Wenn wir uns also selbst kennenlernen wollen,
sollten wir nur auf uns selbst achten.
Aber geht es bei der ganzen Forschung, die wir in der Welt sehen, nicht nur
darum, die Welt und Gott zu kennen, die Objekte der zweiten und dritten
Person sind, anstatt sich selbst, die erste Person oder das Subjekt, zu
kennen? Der Mensch, das wissende Wesen, das versucht, die Welt und Gott zu
kennen, weiß noch nicht richtig, wer er wirklich ist. Wir sagen: „Ich bin
ein Mensch“. Dieses Wissen über uns selbst ist nicht korrekt, sondern bloß
Unwissenheit (Ignoranz). Und zwar aus folgendem Grund: Wir empfinden „Ich
bin ein Mensch“ nur deshalb, weil wir fälschlicherweise denken, wir seien
der Körper, unser Besitz. Sich selbst durch die Untersuchung „Wer bin ich,
dieser Besitzende?“ zu kennen, und sich dadurch vom Körper zu unterscheiden,
ist das eigentliche Unterscheidungswissen. Das Bewusstsein „Ich bin dieser
Körper“, Ahaṅkāra oder Ego, ist ein falsches Wissen über sich
selbst [bzw. über einen selbst oder über uns selbst]. Sich selbst als
unbegrenzt und ungeteilt (Akhaṇḍa Ātman) zu erkennen, ist allein
Ātma-Jñāna oder wahre Selbst-Kenntnis.
Wenn das Bewusstsein aus dem [tiefen, traumlosen] Schlaf erwacht, kennen wir
uns selbst in der Form „Ich bin dieser Körper“. Dennoch gibt es im Schlaf
kein Wissen über den Körper und die Welt. Einzig das reine Bewusstsein „Ich
bin“ existiert im Schlaf. Im Wachzustand vermischt sich dieses aufsteigende
Selbst-Bewusstsein mit einem Zusatz, Beiwerk bzw. Anhängsel (Upādhi,
engl. adjunct) wie „Ich bin dieser Körper, ich bin ein Mensch, ich bin
so-und-so“. Das ist das Ego (Ahaṅkāra), das Gefühl der
Individualität (Jīva-Bōdha); das ist Knechtschaft (engl. bondage);
das ist der erste Gedanke. Nur zu diesem ersten Gedanken kommen andere
Gedanken – das Wissen um die zweite und dritte Person – hinzu. Je mehr man
sich der zweiten und dritten Person zuwendet, desto mehr werden die Gedanken
zunehmen. Stattdessen sollte man auf die Form des Egos achten, dem
Ersten-Person-Bewusstsein „Ich bin so-und-so“, um zu wissen: „Wer bin ich?“
oder „Was ist die Natur meiner Existenz?“
Bhagavan sagt:
Wenn andere Gedanken auftauchen, ist es notwendig, ohne sie zu
vervollständigen, zu untersuchen, wem sie widerfahren sind. Wie viele
Gedanken auch immer auftauchen, was [macht das schon aus]? Sobald ein
Gedanke auftaucht und man untersucht, für wen er entstanden ist, wird es
klar: für mich. Wenn man untersucht, wer ich bin [indem man aufmerksam auf
sich selbst achtet, auf das „Ich“, dem alles andere erscheint], kehrt der
Geist bzw. Mind zu seinem Geburtsort zurück [nämlich zu sich selbst, der
Quelle, aus der er entstanden ist]; [und da man sich dabei nicht mehr um ihn
kümmert] wird auch der Gedanke, der entstanden ist, vergehen. Wenn man auf
diese Weise übt und praktiziert, wächst für den Mind die Kraft, fest in
seinem Geburtsort zu verweilen. Nur durch die Untersuchung, wer bin ich,
wird der Mind aufhören [nachlassen oder für immer verschwinden]. Damit der
Mind aufhört [sich niederlässt, nachlässt, nachgibt, unterworfen wird, still
wird oder verschwindet], gibt es außer Vicāraṇā
[Selbst-Untersuchung] keine anderen geeigneten Mittel. Wenn er durch andere
Mittel wie Atemkontrolle (Prāṇāyāma), Meditation über eine Form
Gottes (Mūrti-Dhyāna) oder Wiederholung heiliger Worte (Mantra-Japa)
zum Nachlassen gebracht wird, wird der Mind, der [für eine Weile] so bleibt,
als hätte er aufgehört, wieder aufsteigen [sprießen, auftauchen oder
beginnen]. Solange Viṣaya-Vāsanās [Neigungen, andere Dinge als sich
selbst zu erfahren] im Mind existieren, solange ist die Untersuchung, wer
bin ich, notwendig. Auch wenn Viṣaya-Vāsanās [als Gedanken oder
Phänomene] auftauchen, werden sie alle zerstört, wenn
Svarūpa-Dhyāna
[Selbst-Achtsamkeit, Kontemplation über die eigene wahre Natur] zunimmt und
sich [in Tiefe und Intensität] verstärkt. Wenn man an ununterbrochenem
Svarūpa-Smaraṇa
[Selbst-Erinnerung] festhält, bis man Svarūpa [die eigene wahre
Natur] erlangt, ist das allein ausreichend. Sogar wenn man weiterhin „Ich,
ich“ denkt, wird es einen mitnehmen und an diesem Ort lassen. Der Name
Ātma-Vicāra
[bezieht sich] nur auf [die Praxis], den Mind immer in [oder auf]
Ātmā
[sich selbst] zu halten. [Indem] man erforscht, wer man selbst ist, der in
Knechtschaft ist, ist allein das Wissen um die tatsächliche eigene Natur
(Yathārtha Svarūpa) Befreiung (Mukti).
1
Der „Ich-Gedanke“ (Aham-Vṛtti), der anfing zu prüfen „Was ist
dieses Erste-Person-Bewusstsein Ich?“, wird alle anderen Gedanken zerstören
und wie der Stock, mit dem der Scheiterhaufen angezündet wird, schließlich
selbst zerstört werden. Das heißt, von dem gemischten Bewusstsein „Ich bin
so-und-so“, das die Wurzel aller Gedanken ist, wird nur das
Zusatzbewusstsein „so-und-so“ abfallen (da seine Existenz falsch ist), und
man selbst, das Bewusstsein „Ich bin“, das das wahre Bewusstsein der eigenen
Existenz ist, wird allein leuchtend übrig bleiben.
Dieser Zustand, in dem wir durch unser eigenes Licht erstrahlen, befreit von
dem zusätzlichen Attribut der Individualität (Jīvōpādhi), wird in
den verschiedenen Religionen unter verschiedenen Namen wie
Jīvanmukti
, Mōkṣa, Parinirvāṇa, der höchste Wohnsitz (Paramapadam),
oder das Reich Gottes gepriesen. Dieser Zustand, in dem das Ego, die Form
des individuellen Bewusstseins (Jīva-Bōdha-Rūpa), zerstört wurde,
ist selbst der Zustand der Unsterblichkeit. Sehen wir uns nun an, wie diese
Beseitigung des Egos auch durch Selbst-Aufgabe – den Weg der Ergebenheit
bzw. Hingabe (Bhakti-Mārga) – erfolgt.
Hingabe bzw. Selbst-Aufgabe
Selbst-Aufgabe sollte so verstanden werden, dass man Ego an Gott abgibt
(oder genauer gesagt, es zurückgibt). In Wahrheit sind Selbst-Untersuchung
und Selbst-Aufgabe keine unterschiedlichen Wege, sondern dasselbe, sowohl im
Ergebnis – der Vernichtung des Egos – als auch in der Praxis! Der Weg der
Selbst-Aufgabe oder Hingabe ist für diejenigen gedacht, die an Gott glauben.
Wenn dieses „Ich“ oder die individuelle Seele und die Welt wirklich Gottes
Besitz sind, ist es eine große Sünde, den Körper als „Ich“ und „mein“ zu
beanspruchen, um zu stehlen, was Gott gehört. Wenn man diese Anhaftung an
den Körper (Dēhābhimana) an Gott abgibt, wird man den Zustand der
Egolosigkeit erlangen. Dieser Zustand ohne „Ich“-heit (Ahaṅkāra)
und „Mein“-heit (Mamakāra) ist der wahre Zustand des Selbst.
Obwohl es bei oberflächlicher Betrachtung so aussehen mag, als gäbe es einen
Unterschied zwischen der Praxis der Selbst-Untersuchung und der Praxis der
Selbst-Aufgabe, nämlich dass ein Aspirant, der Selbst-Untersuchung
praktiziert, auf sich selbst achtet, während ein Anhänger, der
Selbst-Aufgabe praktiziert, auf Gott achtet, wird jemand, der sich wirklich
auf die Praxis (Sādhana) einlässt, feststellen, dass beide dasselbe
sind, nicht nur in ihrem Ergebnis – nämlich durch die Zerstörung des Egos in
sich selbst etabliert zu sein – sondern auch in der Praxis. Wie das? Ein
Anhänger, der das Sādhana der Aufgabe von sich selbst an Gott
begonnen hat, sollte es danach unterlassen, den Körper wieder als "ich" oder
"mein" zu begreifen. Wenn er den Körper wieder als „ich“ oder „mein“
annimmt, begeht er die Sünde des Dattapaharam, das heißt, er nimmt
zurück, was Gott bereits geopfert wurde. Deshalb ist es die richtige
Methode, die Selbst-Aufgabe zu praktizieren, indem man es vermeidet, das
zurückzunehmen, was man bereits geopfert hat. Wie macht er das nun? Um zu
verhindern, dass die falsche erste Person das Bewusstsein „Ich bin dieser
Körper“ – wieder aufsteigt, versucht er, mit sehr wachsamer Aufmerksamkeit
auf das Aufsteigen dieser ersten Person fixiert zu bleiben. Die gleiche
Selbst-Aufmerksamkeit, die ein Forscher (Ātma-Vicāri) an den Tag
legt, gilt auch für einen wahren Ergebenen (Bhakta)!
Außerdem muss man, wenn man sich Gott hingeben will, zuerst das „Ich“
kennen, das man abgeben will.. Wenn man nicht weiß, wer dieses „Ich“ ist,
wie soll man es dann aufgeben? Wenn ein Soldat nicht weiß, was das Wort
„Waffe“ bedeutet, wird er, wenn er aufgefordert wird, seine Waffe abzugeben,
nur seinen Stift abgeben. Genau das passiert bei vielen Aspiranten auf dem
Weg der Hingabe. Sie wissen zwar, dass sie sich Gott hingeben sollen, aber
sie wissen nicht, wie sie das tun sollen, weil sie nicht genau wissen, wer
sie sind und was genau sie hingeben sollen. Da sie nicht wissen, was das
„Ich“ ist, das aufgegeben werden soll, können sie nur das hingeben, was sie
als „mein“ ansehen. Da sie das Wesen von sich selbst, dem Besitzer, nicht
kennen, können sie nichts weiter tun, als ihre Besitztümer aufzugeben. Wenn
sie sich also vollständig aufgeben wollen, müssen sie zumindest versuchen,
nach und nach herauszufinden, wer sie sind, denn nur dann können sie sich
selbst vollständig aufgeben.
Da das Ego – das individuelle „Selbst“, das aufgegeben werden soll – von
Natur aus so beschaffen ist, dass es nachlässt und verschwindet, wenn man
sich ihm widmet, also ihm Aufmerksamkeit schenkt (und feststellt, dass es
wirklich nicht existiert), wird die Selbst-Untersuchung eines ernsthaften
Anhängers automatisch zur Selbst-Aufgabe führen.
2
Die Selbst-Untersuchung, bei der der Mind aufhört, auf zweite und dritte
Personen zu achten, und stattdessen auf seine Quelle achtet, ist also die
richtige Selbst-Aufgabe!
Ātma-Niṣṭhāparaṉ [jemand, der fest auf sich selbst fixiert ist] zu
sein, der nicht den geringsten Raum für das Aufkommen irgendeines
Cintana
[Gedankens] außer Ātma-Cintana [Gedanke an sich selbst:
Selbstkontemplation oder Selbst-Aufmerksamkeit] lässt, allein ist die
Übergabe seiner selbst an Gott.
– sagt Bhagavan in Nāṉ Ār?. Auch die Suche eines Anhängers nach
Gott außerhalb seiner selbst ist nur Zweite-Person-Aufmerksamkeit. Da Gott
als die Realität der ersten Person scheint, ist die Aufmerksamkeit auf die
erste Person allein die korrekte Gottesaufmerksamkeit und der richtige Weg
der Hingabe bzw. Ergebenheit!
Țelul
Bhagavan Ramana a arătat că unicul țel al întregii omeniri este obținerea fericirii depline. Nu există nimeni care să nu-și dorească fericirea. Oare nu toate ființele vii (jīvas) fac eforturi numai pentru a obține fericirea? Nu există așadar cineva care să nu aspire la țelul arătat de Bhagavan. Tocmai din acest motiv învățăturile lui Sri Ramana nu aparțin vreunei religii, ci strălucesc ca fiind o cale universală și deschisă ce oferă refugiu tuturor ființelor. Acesta este motivul pentru care oameni din toate țările și din toate religiile din lume acceptă învățăturile lui Sri Ramana și le urmează cu multă dragoste.
Ce este fericirea? Necunoscând răspunsul corect al acestei întrebări, oamenii fac eforturi în fel și fel de chipuri pentru a o obține. Fericirea nu este cu adevărat altceva decât sine însuși (ātman, adevărata natură a sine însuși). Natura a sine însuși este fericirea. Noi înșine suntem ātman. Natura noastră este așadar fericirea însăși. Necunoscând însă că ei înșiși sunt cu adevărat ātman și considerându-se a fi trupul, oamenii suferă degeaba ca și cum ar fi pierdut fericirea. Este îndeajuns a ne cunoaște adevărata natură, pe care am uitat-o, pentru a redobândi fericirea aparent pierdută.
Unii întreabă: „Nu reprezintă cumva iubire de sine încercarea de a obține fericirea pentru noi înșine?" Această întrebare apare chiar și în mințile oamenilor buni deoarece nu cunosc semnificația corectă a „sine însuși". „Sine însuși" (swayam) nu înseamnă altceva decât ātman. Motivul pentru care iubirea de sine este considerată a fi un defect este acela că nu ne cunoaștem pe noi înșine ca fiind nelimitatul și nedivizatul ātman și ne privim din perspectiva limitată „numai acest trup este eu". Însă din perspectiva unui ātma-jñāni, cel ce cunoaște că „eu sunt cu adevărat ātman, ce strălucește în mod egal în toate ființele vii", nu cumva termenul „iubire de sine" sau „interes pentru sine" (swaya-nalam, literalmente „beneficiu pentru sine") denotă interesul sau beneficiul tuturor ființelor? Numai atunci când cunoașterea de sine (jñāna) va răsări se va cunoaște adevărul cum că numai sine însuși este realitatea tuturor ființelor.
Mai mult decât atât, numai atunci când ne cunoaștem pe noi înșine ca fiind ātman putem face cu adevărat bine tuturor ființelor din toate lumile. Nu putem avea parte de dragostea adevărată față de toate ființele din lume doar predicând „iubește-ți aproapele ca pe tine însuți". Numai atunci când vom vedea prin cunoașterea de sine că toate ființele sunt „eu", persoana întâi singular, vom dobândi dragostea nediferențiată (ananya priyam) față de toate ființele. O asemenea realizare a sine însuși (ātma-siddhi) este unica sursă ce permite ca pacea, dragostea și fericirea să înflorească în lume. Așadar, investigarea de sine, leacul ce distruge răul egoului, este nevoia imediată și principală a lumii. Numai adevăratul ātma-jñāni poate face cu adevărat bine în lume! Simpla existență a unui jñāni, cel ce cunoaște pe ātman (adevărata natură a sine însuși), este îndeajuns pentru a asigura bunăstarea întregii lumi. Nu este clar prin urmare că, pentru ca lumea să dobândească fericirea, țelul corect al tuturor ar trebui să fie numai cunoașterea adevăratei lor naturi?
Oamenii pot să atingă fericirea adevărată și perfectă numai prin cunoașterea de sine. A ignora acest adevăr și a încerca să obținem fericire bucurându-ne de obiecte lumești prin cele cinci simțuri este greșit, întrucât fericirea nu vine de la acele obiecte. Chiar și când cineva obține câteva frânturi de plăcere de la asemenea obiecte, asta se datorează faptului că mintea se scufundă în ea însăși, potolindu-și temporar activitățile (vṛttis). Atunci când obținem ceva ce ne place și atunci când ceva nedorit este distrus [degradat, eliminat sau îndepărtat], mintea, întorcându-se spre interior și scufundându-se în sine însuși (ātman), trăiește nimic altceva decât fericirea a sine însuși (ātma-sukha). Deoarece oamenii nu cunosc acest adevăr, ei consideră în mod eronat că obțin fericire de la obiecte lumești și astfel trudesc zi și noapte pentru acestea, luându-le drept unicul țel al vieții lor. Asta este cu adevărat ignoranță, numită de altfel māyā.
Fericirea obținută din căutarea și acumularea de obiecte lumești și savurarea lor prin cele cinci simțuri este foarte banală și trecătoare. Țelul pe care Sri Ramana ni l-a arătat este așadar să evităm a fi cel care se bucură astfel numai de o fericire banală și să devenim în schimb cel ce se desfată cu fericirea perfectă.
Calea
Bhagavan a trasat două căi pentru a ajunge la țel, anume (1) investigarea de sine (ātma-vicāra), adică cunoașterea a sine însuși (adevărata natură a sine însuși) prin investigația cine sunt eu, și (2) abandonul sau renunțarea de sine (ātma-samarpanam), adică predarea completă lui Dumnezeu a egoului. Prima este calea cunoașterii (jñāna-mārga), iar a doua reprezintă calea dragostei sau a devoțiunii (bhakti-mārga).
Investigarea de sine
Atunci când vrem să cunoaștem un lucru, ne îndreptăm atenția către el. Tot așa, dacă vrem ne cunoaștem pe noi înșine ar trebui să ne îndreptăm atenția numai către noi înșine.
Totuși, nu cumva toate cercetările pe care le observăm în lume se preocupă numai de cunoașterea lumii și a lui Dumnezeu, care sunt persoane doi și trei sau obiecte, în loc să cunoască pe sine însuși, persoana întâi sau subiectul? Omul, entitatea cunoscătoare care încearcă să cunoască lumea și pe Dumnezeu, nu cunoaște încă în mod corect cine este el cu adevărat. Spunem „eu sunt un om". Această cunoaștere a sine însuși nu este corectă, nefiind nimic altceva decât ignoranță. Cum așa? Simțim că „eu sunt un om" numai pentru că ne considerăm în mod eronat a fi trupul, posesiunea noastră. A se cunoaște pe sine însuși investigând cine sunt eu, posesorul, și a distinge astfel pe sine însuși de trup este adevărata cunoaștere bazată pe discernământ. Conștiința „eu sunt acest trup", cunoscută drept ahaṅkāra sau ego, este o cunoaștere eronată a sine însuși. Numai a se cunoaște pe sine ca fiind nelimitat și nedivizat (akhaṇḍa ātman) este ātma-jñāna sau cunoaștere de sine adevărată.
Atunci când conștiința răsare din somn [cel profund și lipsit de vise], ne cunoaștem pe noi înșine sub forma „eu sunt acest trup". Totuși, în somn nu există conștiința corpului și a lumii. Numai conștiința pură „sunt" există în somn. În starea de veghe, această conștiință de sine răsare amestecată cu un adaos (upādhi), sub forma „sunt acest trup, sunt un om, sunt cutare". Aceasta1 este ego (ahaṅkāra), simțul individualității (jīva-bōdha); aceasta este robia; aceasta este primul gând.
Alte gânduri – cunoașterea persoanelor doi și trei – apar numai acestui prim gând. Cu cât cineva își îndreaptă atenția mai mult către persoane doi și trei, cu atât gândurile vor spori. Atenția ar trebui îndreptată în schimb către forma egoului, conștiința persoanei întâi „eu sunt cutare"2, pentru a cunoaște „cine sunt eu?" sau „care este natura existenței mele?"
Bhagavan spune:
Dacă alte gânduri apar, este necesar a investiga cui au apărut fără a încerca să le ducem la bun sfârșit. Oricât de multe gânduri ar apărea, ce [contează]? Dacă pe măsură ce gândurile apar se investighează vigilent cui au apărut, va fi limpede: mie. Daca se investighează cine sunt eu [îndreptând atenția vigilent spre sine, eul căruia îi apar toate celelalte], mintea se va întoarce în locul unde s-a născut [anume sine însuși, sursa din care a apărut]; [și cum astfel atenția nu mai este îndreptată spre el] gândul care apăruse va înceta. Practicând și practicând în acest fel, puterea minții de a rămâne ferm stabilită în locul unde s-a născut sporește. Mintea va înceta [va dispărea pentru totdeauna] numai prin investigația cine sunt eu. Pentru ca mintea să înceteze [să se oprească, să cedeze, să dispară] nu există alte căi adecvate pe lângă vicāraṇā (investigarea de sine). Dacă este oprită prin alte mijloace precum controlul respirației (prāṇāyāma), meditația asupra unei a forme a lui Dumnezeu (mūrti-dhyāna) sau repetarea unei mantre (mantra-japa), mintea va rămâne [o vreme] ca și cum ar fi încetat, dar va răsări [va încolți, va apărea sau va porni] din nou. Atâta timp cât viṣaya-vāsanās [înclinații de a experimenta lucruri diferite de sine însuși] există în minte, investigația cine sunt eu este necesară. Deși viṣaya-vāsanās răsar [sub formă de gânduri sau fenomene], vor fi cu toate distruse odată ce svarūpa-dhyāna [îndreptarea atenției spre sine însuși, contemplarea adevăratei naturi a sine însuși] sporește și sporește [în profunzime și intensitate]. Agățarea fermă de o neîntreruptă svarūpa-smaraṇa [amintire de sine] până ce se capătă svarūpa [adevărata natură a sine însuși], numai asta este îndeajuns. Chiar și dacă cineva gândește în mod repetat „eu, eu", va fi condus și lăsat în acel loc. Numele „ātma-vicāra" denotă numai menținerea constantă a minții în [sau pe] ātmā [sine însuși]. Numai a cunoaște yathārtha svarūpa [adevărata natură proprie], investigând cine este sine însuși care se află în robie, este mukti [eliberare].
„Gândul eu" (aham-vṛtti) care începuse să examineze „ce este această conștiință a persoanei întâi, eu?" va distruge toate celelalte gânduri și, precum bățul folosit la amestecarea rugului funerar, va fi el însuși distrus. Mai exact, din conștiința amestecată „sunt cutare", care este rădăcina tuturor gândurilor, numai conștiința adaosului „cutare" va dispărea (deoarece existența ei este falsă) și numai sine însuși, conștiința „sunt", adevărată conștiință a propriei existențe, va rămâne strălucind.
Starea în care strălucim astfel prin propria noastră lumină, eliberați de adaosul individualității (jīvōpādhi), este lăudată în diverse religii sub diferite nume precum jīvanmukti, mōkṣa, parinirvāṇa, lăcașul suprem (paramapadam) sau împărăția cerurilor. Starea în care este nimicit ego, forma conștiinței individuale (jīva-bodha-rūpa), este însăși starea de nemurire. Să vedem acum cum are loc de asemenea această dezrădăcinare a egoului prin abandonul de sine – calea devoțiunii (bhakti-mārga).
Abandonul de sine
Abandonul de sine trebuie înțeles ca însemnând abandonarea (sau mai bine spus înapoierea) egoului lui Dumnezeu. Adevărul este că investigarea de sine și abandonul nu sunt căi diferite, fiind una și aceeași cale atât ca rezultat, anihilarea egoului, cât și ca practică! Calea abandonului sau a devoțiunii este menită celor ce cred în Dumnezeu. Din moment ce acest „eu", sufletul individual, și lumea sunt cu adevărat ale lui Dumnezeu, a revendica trupul ca fiind „eu" și „al meu" echivalează cu a fura ceea ce aparține lui Dumnezeu, un mare păcat. Dacă cineva abandonează lui Dumnezeu atașamentul față de trup (dēhābhimana), acela va dobândi starea lipsită de ego. Această stare lipsită de simțul „eu" (ahaṅkāra) și „al meu" (mamakāra) este adevărata stare a sine însuși.
Poate părea la prima vedere că practica investigării de sine diferă de cea a abandonului, mai exact că aspirantul ce practică investigarea de sine își îndreaptă atenția spre el însuși, pe când un devot ce practică abandonul de sine își îndreaptă atenția către Dumnezeu. Îi va fi limpede, însă, celui care se adâncește cu adevărat în practică (sādhana) că ambele sunt totuna, nu numai din punct de vedere al rezultatului, adică stabilirea în sine însuși prin distrugerea egoului, ci și în practică. Cum așa? Un devot care a început sādhana abandonului de sine către Dumnezeu ar trebui să se abțină a-și însuși trupul drept „eu" sau „al meu". Dacă acela ia din nou trupul drept „eu" sau „al meu", el comite păcatul dattapaharam, adică a lua înapoi ceea ce a fost deja oferit lui Dumnezeu. A evita așadar a lua înapoi ceea ce a fost oferit este metoda corectă de a practica abandonul de sine. Cum poate face asta? Pentru a împiedica reapariția falsei persoane întâi, conștiința „eu sunt acest trup", nu cumva va încerca să rămână cu atenția foarte vigilent fixată pe această înălțare a persoanei întâi? Așadar aceeași îndreptare a atenției către sine însuși care are loc într-un investigator (ātma-vicāri) are loc și pentru un devot adevărat (bhakta)!
Mai mult decât atât, pentru a se abandona pe sine însuși lui Dumnezeu este necesar în primul rând a cunoaște „eul" ce va fi abandonat. Fără a cunoaște cine este acest „eu", cum poate fi el abandonat? Dacă un soldat nu știe ce este aia „pistol" și i se cere a-l preda, acela își va preda numai pixul. Asta este exact ceea ce se întâmplă în cazul multor aspiranți pe calea devoțiunii. Deși știu că ar trebui să se abandoneze lui Dumnezeu, ei nu știu cum să facă asta deoarece nu cunosc cu exactitate cine sunt ei și ce anume ar trebui să predea lui Dumnezeu. Deoarece nu cunosc ce este „eu", care trebuie abandonat, ei nu pot să abandoneze decât ceea ce consideră a fi „al meu". Necunoscând natura a sine însuși, posesorul, ei nu pot face nimic mai mult decât să-și abandoneze posesiunile. Pentru ca abandonul să devină deplin, ei trebuie așadar să încerce măcar puțin câte puțin să investigheze și să afle cine sunt ei, întrucât numai atunci vor putea să se abandoneze cu totul pe ei înșiși.
Cum natura egoului – „sinele" individual care trebuie abandonat – este să descrească și să dispară atunci când atenția este îndreptată către el (și descoperind astfel că nu există cu adevărat), investigarea de sine întreprinsă de un devot serios va rezulta în mod automat în abandon de sine.
Prin urmare, investigarea de sine – în care mintea renunță la a mai da atenție persoanelor doi și trei și își îndreptă atenția către sursa sa – este practica corectă a abandonului de sine!
A fi ātma-niṣṭhāparaṉ [cineva care este stabilit ferm drept sine însuși], nelăsând nici cel mai mic loc vreunei cintana [gând] să răsară în afară de ātma-cintana [gând despre sine însuși, contemplare de sine sau auto-atenție], numai asta înseamnă a se da pe sine lui Dumnezeu.
– spune Bhagavan în Nāṉ Ār?. Chiar și căutarea lui Dumnezeu de către un devot în afara a sine însuși nu reprezintă decât o atenție îndreptată către persoana a doua. Cum Dumnezeu strălucește ca fiind realitatea persoanei întâi, numai îndreptarea atenției către persoana întâi reprezintă menținerea corectă a atenției pe Dumnezeu și adevărata cale a devoțiunii!
Conștiința de sine amestecată cu adaosuri
Ego este conștiința care este conștientă de sine drept „eu sunt trupul" sau „eu sunt cutare persoană". Practica investigării de sine presupune îndreptarea atenției către conștiința de sine și nu către trup sau persoană, care nu sunt altceva decât obiecte.
在此，我们呈上拉玛那尊者的教诲概要。这份精彩的概要出自萨都·欧姆尊者（Sri Sadhu Om）之手。萨都·欧姆是拉玛那尊者的亲传弟子之一，并且与拉玛那尊者最杰出的弟子穆鲁加那尊者（Sri Muruganar）共事多年。此外，我们还附上麦克·詹姆斯（Michael James）对这份概要的视频讲解与补充。麦克曾跟随萨都·欧姆尊者多年，深入学习了拉玛那尊者的所有亲撰作品。在视频中，麦克讲解了"自我探询"（self-investigation）的原理与技巧，以便求道者能了解和践行这条直达真知之道。
1. 目标
拉玛那尊者指出，所有人的（人生）目标都一样，那就是获得圆满的幸福（perfect happiness）。没有人不想要这种幸福。甚至，一切生灵都在竭尽全力追寻幸福，难道不是吗？因此，对于拉玛那尊者为我们指出的这个目标，没人会拒绝。恰恰因为这个原因，所以拉玛那尊者的教诲不归属于任何宗教，而是自成体系和门道，完全公开，适合所有人，恒久庇佑着众生。因此，来自五湖四海、信仰各种宗教的人都欣然接受并遵循拉玛那尊者的教诲。
什么是幸福？人们因为不知道真正的答案，所以一直苦苦地（向外）四处追寻，希望能获得真正的幸福。实际上，幸福不在别处，就在我们之内。真我的本质就是幸福。我们的本质就是真我，因此，我们的本质就是幸福本身。然而，人们因为不了解自己的本质，一直误以为自己（的本质）就是这个身体，所以一直遭受着不必要的痛苦，以为自己失去了幸福。要找回这份属于我们但似乎丢失的幸福，我们只需真正地认识自己——我们的本质——对此，我们似乎已经遗忘了。
有人会问，"为自己寻找幸福难道不自私吗？"对于"自己"这个词的真正含义，人们并不了解，所以即便是心地善良的人也会有这种疑问？实际上，"自己"这个词的真正含义就是真我，也就是我们的本质。因为我们不知道自己的本质是那无限且无法分割的真我，误以为我们只是这个身体，所以我们认为"自私"这个词表示一种不道德的品质。但是，对于彻悟自己和众生的本质都是同一真我的智者来说，"自私"或者"自利"难道不是表示利于众生吗？只有彻悟自己的本质，才能看到真相——众生的本质就是真我，别无他物。因此，只有当我们了悟自己的本质就是这真我时，我们才能对大千世界的众生真正有所帮助。仅仅在口头上宣称"像爱自己一样去爱你的邻居"，无法使我们感受到对世界众生真正的爱。只有当我们获得真知，体悟到众生即"我"，我们才能像爱自己一样去爱众生。只有这种彻悟自我的真知，才能真正让世界充满和平、爱与幸福。因此，"自我探询"这一剂能彻底消除"我执"恶疾的灵药，正是这个世界所急需且真正需要的。只有真正彻悟自我的人才能真正帮助这个世界！这种彻悟自我的智者存在于世界，就足以让整个世界受益。因此，如果要让这个世界充满幸福，每个人的真正目标难道不是认识自己的本质吗？
只有彻悟自己的本质，我们才能获得真正且圆满的幸福。无视这一事实，试图通过五种感官（译注：眼、耳、鼻、舌、身）享受世间之物来获得幸福，无疑是徒劳和错误的做法，因为幸福并不来源于那些东西。即便从这些东西中享受到些许的快乐，那也仅仅是因为那时我们的心（mind）沉浸在真我之中，它的活动（译注：即起心动念）暂时消停下来。得到喜欢之物或摆脱厌恶之物时，我们的心就会向内转，沉没于真我之中，体验到只源于真我的幸福。因为不知道这一真相，人们误以为幸福来源于外物，因此汲汲营营追求这些世间之物，把此当作唯一的人生目标。实际上，这就是无明，也可称为幻想（maya）。
追寻和积累世间之物，以及通过五种感官来享受这些东西所获得的快乐，实际上非常微不足道，并且十分短暂，难道不是吗？因此，正如拉玛那尊者为我们指出的，我们不应该只专注于追求这些如此微不足道的享乐，而是要追求真正圆满无缺的幸福。
2. 门道
为了达成上述的目标，拉玛那尊者为我们指出两条门道：一为"自我探询"，即通过探询"我是谁？"（译注：也可以是"我是什么？"，因为"谁"这个字限定为某种人称）来认识自己的本质（即真我）；二是"自我臣服"（self-surrender），使自我（ego，我执）完全皈依神（译注：在拉玛那的教诲中，神即真我，即纯粹的觉性/意识）。前者为真知之道，后者为爱之道，或者说奉献之道。
自我探询：想认识某物，我们会先观察。同样的，想要了解自己的本质，我们需要观察自己，即第一人称，也就是这个我们称为"我"的意识。
然而，我们看到，所有求知者都只忙于认识世界和上帝这些第二和第三人称（译注：即你，他/她/它）的东西，而不先认识自己，也就是这个第一人称，或者说主体（subject），难道不是吗？人，这个能知的主体，想要认识这个世界和神，却未真正认识自己的本质。我们说"我是个人"。这并不是对自己的正确认知，而只是一种无知（无明）。为什么？我们会感觉"我是个人"，仅仅因为我们误以为我们就是这个身体，或者说拥有这个身体。通过探询"我，这个（身体）的所有者，到底是谁（译注：或是什么）？"，以此来将自己与身体区分开，这才是真正的判别能力。"我是这个身体"这种错觉，实际上就是我执，是对自己本质的错误认知。彻底体悟到自己的本质就是那无限且无法分割的真我，才是对自己的正确认知。
当（自我）意识从无梦深眠中升起，我们就自认为"我是这个身体"。但是，在无梦深眠中，我们并未觉知到身体和世界。纯粹的意识（pure consciousness）——"我在"（I am）——独存于无梦深眠之中。在醒来的状态下，这个自我意识重新升起，并将自己与身体混为一体，误以为"我是这个身体、我是个人、我是什么什么"。这就是我执、个体感；这就是束缚；这就是最先的念头。其它的念头，也就是关于第二和第三人称的念头，都是基于这个最先的念头（译注：即关于第一人称的念头）而产生的。越关注第二和第三人称，念头就会不断增加。相反，我们应该将注意力放在我执的形相上，也就是"我是什么什么"这种第一人称的感觉，这样我们才能知道"我是谁？我的本质是什么？"。
"如果其它的念头（也就是第二和第三人称的念头）升起，不要尝试去追随，而应该质询‘这些念头对谁而起？'。无论有多少念头升起，又有什么关系呢？将注意力从念头上转移到自我上的方法是：在每个念头升起的当下，如果警觉地质询‘这（念头）对谁而起？'，我们会得到回答‘对我'。这时，如果再质询‘我是谁（译注：或问我是什么）？'，我们的心（注意力）会从念头上移开，回归念头的源头，即真我；这时，因为得不到关注，那些升起的念头也随之消退。这样不断地练习，心安住于其源头的能力就会增强。只有通过质询‘我是谁？'，心才会真正安定下来（译注：指没有起心动念）。要让心真正安定下来，自我质询是唯一有效的方法。如果用其它的方法，比如控制呼吸、冥想某种神像、默念某句真言，心似乎能安定下来，但不久又活动起来。只要内心对感知物（译注：sense-objects，指五种感官感知到的物体）还有向往，‘我是谁？'的质询就不能停止。当心皈依源头的倾向越来越强烈，那些对感知物的念想也将随之湮灭。在自我彻悟之前，我们只需不断使心（注意力）向内转，安住于其源头（译注：即真我，纯粹的觉性）。即使不断想着‘我，我'，也会使心转向其源头。让心（注意力）始终安住于真我之中（也就是保持在‘我'感上），就是‘自我探询'。通过探询‘这个被束缚的我的本质是什么？'而彻悟自己的真实本质，就是唯一且真正的解脱。"拉玛那尊者如此说道。
这个开始检视"第一人称的感觉——我——究竟是什么？"的"我"念会湮灭其它所有念头，并且，就像那根用来搅动火葬堆的木棍，它自己（译注：即"我"念）最终也会湮灭。要知道，那个将纯粹意识（觉性）与身体混同并以为"我是什么什么"的错误认知，是所有念头的根基。在"我是什么什么"这个妄知中，只有"什么什么"这个附加之感会消退（因为其并不真实存在），而真正的"我"，即真我——自觉（译注：自我觉知）的纯粹意识/觉性独存闪耀。
我们的（自我）意识自觉闪耀、摆脱附加个体感的自在境界，被不同的宗教赋以不同的名称（如开悟、解脱、涅槃、终极境界、神之国度等等）予以赞美。这个境界，湮灭了我执——即带个体感的意识，就是永生不朽之境。现在，让我们了解自我臣服（或者说自我奉献）之道为何也能根除我执。
自我臣服：自我臣服的意思是让我执臣服于神，或者更准确地说，让我执皈依于神。实际上，自我探询和自我臣服并非两种不同的门道，而是同一条门道：两者的目标都是湮灭我执，两者的练习方法也一样！自我臣服（或自我奉献）之道极其适合信神者。如果真正看到这个"我"（译注：指我执）或者说这个个体，以及整个世界都属于神，那么，声称这个身体是"我"或"我的"就是在犯下偷盗神之物的大罪。将对身体的执念臣服于神，无我执的境界自然可成。这种无我执且无所有的境界就是真我之境。
表面上，自我探询和自我臣服在练习方法上似乎有区别：求道者通过践行自我探询之道来认识真我；而信神者（奉献者）通过则通过践行自我臣服之道来认识神。实际上，对于真正践行自我探询或自我臣服之道的人来说，这两者完全相同：不仅目标相同——都是通过湮灭我执来皈依真我，而且练习方法也相同。为什么这么说？开始练习将自己臣服给神的信神者，不应该再把身体当成"我"或"我的"。若再把身体当成"我"或"我的"，那他就犯下夺回献给神之物的罪过。因此，努力避免夺回奉献之物就是练习自我臣服的正确方法。具体要如何做呢？阻止那假我——即"我是这个身体"的幻觉再次升起，就是在时刻高度警惕那假我的升起，难道不是吗？因此，践行自我探询的求道者和践行自我臣服的真正信神者都需要将注意力转向真我！
此外，若一个人想将自己臣服（奉献）给神，他首先需要知道这个将献给神的"自己"究竟是什么。如果不知道这个"自己"究竟是什么，他要如何将其献给神呢？如果一个士兵不知道"枪"这个字指的是什么，那么，被要求上交枪时，他可能误把笔当枪上交。这恰恰就是很多践行奉献之道的求道者所遇到的问题。尽管知道应该将自己献给神，但他们不知道要如何做，因为他们不清楚自己的本质究竟是什么，以及他们想要奉献的东西究竟是什么。因为不知道要被献给神的这个"我"（即自己）究竟是什么，所以他们只能献上他们视为"我的"之物。也就是说，因为他们不认识自己——即所有者——的真实本质，所以他们只能奉献自己的所有物。因此，若想完完全全地臣服于神，至少，他们必须一点一点地质询并了解自己的本质。只有彻底了解自己的本质，才能完完全全地使自己臣服于神。实际上，因为只要探询我执（即个体的"我"）——这个将被奉献之物——的本质，它就会消退——被发现其根本不存在；所以，一个真正的奉献者只要做自我探询的练习，自然就能实现自我臣服。
因此，自我探询——也就是心不再关注第二和第三人称（的念头），而是将注意力放在它自己的源头上——其实就是真正的自我臣服！拉玛那尊者在其作品《我是谁？》（Who am I?)中说道，"将注意力安放于真我之中，专注于‘我'念，不容许其它任何念头（哪怕很轻微的）升起，就是将自己臣服给神。"在自己之外寻找神，其实只是在专注于第二人称。因为第一人称的本质就是神，专注于第一人称（译注：即"我"念）就是在真正地认识神，就是真正的奉献之道！
萨都·欧姆尊者
在此，我們呈上拉瑪那尊者的教誨概要。這份精彩的概要出自薩都·歐姆尊者（Sri Sadhu Om）之手。薩都·歐姆是拉瑪那尊者的親傳弟子之一，并且與拉瑪那尊者最傑出的弟子穆魯加那尊者（Sri Muruganar）共事多年。此外，我們還附上麥克·詹姆斯（Michael James）對這份概要的視頻講解與補充。麥克曾跟隨薩都·歐姆尊者多年，深入學習了拉瑪那尊者的所有親撰作品。在視頻中，麥克講解了"自我探詢"（self-investigation）的原理與技巧，以便求道者能瞭解和踐行這條直達真知之道。
1. 目標
拉瑪那尊者指出，所有人的（人生）目標都一樣，那就是獲得圓滿的幸福（perfect happiness）。沒有人不想要這種幸福。甚至，一切生靈都在竭盡全力追尋幸福，難道不是嗎？因此，對於拉瑪那尊者爲我們指出的這個目標，沒人會拒絕。恰恰因爲這個原因，所以拉瑪那尊者的教誨不歸屬於任何宗教，而是自成體系和門道，完全公開，適合所有人，恆久庇佑著衆生。因此，來自五湖四海、信仰各種宗教的人都欣然接受並遵循拉瑪那尊者的教誨。
什麽是幸福？人們因爲不知道真正的答案，所以一直苦苦地（向外）四處追尋，希望能獲得真正的幸福。實際上，幸福不在別處，就在我們之内。真我的本質就是幸福。我們的本質就是真我，因此，我們的本質就是幸福本身。然而，人們因爲不瞭解自己的本質，一直誤以爲自己（的本質）就是這個身體，所以一直遭受著不必要的痛苦，以爲自己失去了幸福。要找回這份屬於我們但似乎丟失的幸福，我們只需真正地認識自己——我們的本質——對此，我們似乎已經遺忘了。
有人會問，"爲自己尋找幸福難道不自私嗎？"對於"自己"這個詞的真正含義，人們並不瞭解，所以即便是心地善良的人也會有這種疑問？實際上，"自己"這個詞的真正含義就是真我，也就是我們的本質。因爲我們不知道自己的本質是那無限且無法分割的真我，誤以爲我們只是這個身體，所以我們認爲"自私"這個詞表示一種不道德的品質。但是，對於徹悟自己和衆生的本質都是同一真我的智者來説，"自私"或者"自利"難道不是表示利於衆生嗎？只有徹悟自己的本質，才能看到真相——衆生的本質就是真我，別無他物。因此，只有當我們瞭悟自己的本質就是這真我時，我們才能對大千世界的衆生真正有所幫助。僅僅在口頭上宣稱"像愛自己一樣去愛你的鄰居"，無法使我們感受到對世界衆生真正的愛。只有當我們獲得真知，體悟到衆生即"我"，我們才能像愛自己一樣去愛衆生。只有這種徹悟自我的真知，才能真正讓世界充滿和平、愛與幸福。因此，"自我探詢"這一劑能徹底消除"我執"惡疾的靈藥，正是這個世界所急需且真正需要的。只有真正徹悟自我的人才能真正幫助這個世界！這種徹悟自我的智者存在於世界，就足以讓整個世界受益。因此，如果要讓這個世界充滿幸福，每個人的真正目標難道不是認識自己的本質嗎？
只有徹悟自己的本質，我們才能獲得真正且圓滿的幸福。無視這一事實，試圖通過五種感官（譯注：眼、耳、鼻、舌、身）享受世閒之物來獲得幸福，無疑是徒勞和錯誤的做法，因爲幸福并不來源於那些東西。即便從這些東西中享受到些許的快樂，那也僅僅是因爲那時我們的心（mind）沉浸在真我之中，它的活動（譯注：即起心動念）暫時消停下來。得到喜歡之物或擺脫厭惡之物時，我們的心就會向内轉，沉沒於真我之中，體驗到只源於真我的幸福。因爲不知道這一真相，人們誤以爲幸福來源於外物，因此汲汲營營追求這些世間之物，把此當作唯一的人生目標。實際上，這就是無明，也可稱爲幻想（maya）。
追尋和積纍世間之物，以及通過五種感官來享受這些東西所獲得的快樂，實際上非常微不足道，并且十分短暫，難道不是嗎？因此，正如拉瑪那尊者爲我們指出的，我們不應該只專注於追求這些如此微不足道的享樂，而是要追求真正圓滿無缺的幸福。
2. 門道
爲了達成上述的目標，拉瑪那尊者爲我們指出兩條門道：一為"自我探詢"，即通過探詢"我是誰？"（譯注：也可以是"我是什麽？"，因爲"誰"這個字限定為某種人稱）來認識自己的本質（即真我）；二是"自我臣服"（self-surrender），使自我（ego，我執）完全皈依神（譯注：在拉瑪那的教誨中，神即真我，即純粹的覺性/意識）。前者為真知之道，後者為愛之道，或者說奉獻之道。
自我探詢：想認識某物，我們會先觀察。同樣的，想要瞭解自己的本質，我們需要觀察自己，即第一人稱，也就是這個我們稱爲"我"的意識。
然而，我們看到，所有求知者都只忙於認識世界和上帝這些第二和第三人稱（譯注：即你，他/她/它）的東西，而不先認識自己，也就是這個第一人稱，或者說主體（subject），難道不是嗎？人，這個能知的主體，想要認識這個世界和神，卻未真正認識自己的本質。我們說"我是個人"。這并不是對自己的正確認知，而只是一種無知（無明）。爲什麽？我們會感覺"我是個人"，僅僅因爲我們誤以爲我們就是這個身體，或者說擁有這個身體。通過探詢"我，這個（身體）的所有者，到底是誰（譯注：或是什麽）？"，以此來將自己與身體區分開，這才是真正的判別能力。"我是這個身體"這種錯覺，實際上就是我執，是對自己本質的錯誤認知。徹底體悟到自己的本質就是那無限且無法分割的真我，才是對自己的正確認知。
當（自我）意識從無夢深眠中升起，我們就自認爲"我是這個身體"。但是，在無夢深眠中，我們並未覺知到身體和世界。純粹的意識（pure consciousness）——"我在"（I am）——獨存於無夢深眠之中。在醒來的狀態下，這個自我意識重新升起，並將自己與身體混爲一體，誤以爲"我是這個身體、我是個人、我是什麽什麽"。這就是我執、個體感；這就是束縛；這就是最先的念頭。其它的念頭，也就是關於第二和第三人稱的念頭，都是基於這個最先的念頭（譯注：即關於第一人稱的念頭）而產生的。越關注第二和第三人稱，念頭就會不斷增加。相反，我們應該將注意力放在我執的形相上，也就是"我是什麽什麽"這種第一人稱的感覺，這樣我們才能知道"我是誰？我的本質是什麽？"。
如果其它的念頭（也就是第二和第三人稱的念頭）升起，不要嘗試去追隨，而應該質詢‘這些念頭對誰而起？'。無論有多少念頭升起，又有什麽關係呢？將注意力從念頭上轉移到自我上的方法是：在每個念頭升起的當下，如果警覺地質詢‘這（念頭）對誰而起？'，我們會得到回答‘對我'。這時，如果再質詢‘我是誰（譯注：或問我是什麽）？'，我們的心（注意力）會從念頭上移開，回歸念頭的源頭，即真我；這時，因爲得不到關注，那些升起的念頭也隨之消退。這樣不斷地練習，心安住於其源頭的能力就會增强。只有通過質詢‘我是誰？'，心才會真正安定下來（譯注：指沒有起心動念）。要讓心真正安定下來，自我質詢是唯一有效的方法。如果用其它的方法，比如控制呼吸、冥想某種神像、默念某句真言，心似乎能安定下來，但不久又活動起來。只要内心對感知物（譯注：sense-objects，指五種感官感知到的物體）還有向往，‘我是誰？'的質詢就不能停止。當心皈依源頭的傾向越來越强烈，那些對感知物的念想也將隨之湮滅。在自我徹悟之前，我們只需不斷使心（注意力）向内轉，安住於其源頭（譯注：即真我，純粹的覺性）。即使不斷想著‘我，我'，也會使心轉向其源頭。讓心（注意力）始終安住於真我之中（也就是保持在‘我'感上），就是‘自我探詢'。通過探詢‘這個被束縛的我的本質是什麽？'而徹悟自己的真實本質，就是唯一且真正的解脫。"拉瑪那尊者如此説道。
這個開始檢視"第一人稱的感覺——我——究竟是什麽？"的"我"念會湮滅其它所有念頭，并且，就像那根用來攪動火葬堆的木棍，它自己（譯注：即"我"念）最終也會湮滅。要知道，那個將純粹意識（覺性）與身體混同並以爲"我是什麽什麽"的錯誤認知，是所有念頭的根基。在"我是什麽什麽"這個妄知中，只有"什麽什麽"這個附加之感會消退（因爲其并不真實存在），而真正的"我"，即真我——自覺（譯注：自我覺知）的純粹意識/覺性獨存閃耀。
我們的（自我）意識自覺閃耀、擺脫附加個體感的自在境界，被不同的宗教賦以不同的名稱（如開悟、解脫、涅槃、終極境界、神之國度等等）予以贊美。這個境界，湮滅了我執——即帶個體感的意識，就是永生不朽之境。現在，讓我們瞭解自我臣服（或者說自我奉獻）之道爲何也能根除我執。
自我臣服：自我臣服的意思是讓我執臣服於神，或者更准確地說，讓我執皈依於神。實際上，自我探詢和自我臣服并非兩種不同的門道，而是同一條門道：兩者的目標都是湮滅我執，兩者的練習方法也一樣！自我臣服（或自我奉獻）之道極其適合信神者。如果真正看到這個"我"（譯注：指我執）或者說這個個體，以及整個世界都屬於神，那麽，聲稱這個身體是"我"或"我的"就是在犯下偷盜神之物的大罪。將對身體的執念臣服於神，無我執的境界自然可成。這種無我執且無所有的境界就是真我之境。
表面上，自我探詢和自我臣服在練習方法上似乎有區別：求道者通過踐行自我探詢之道來認識真我；而信神者（奉獻者）通過則通過踐行自我臣服之道來認識神。實際上，對於真正踐行自我探詢或自我臣服之道的人來説，這兩者完全相同：不僅目標相同——都是通過湮滅我執來皈依真我，而且練習方法也相同。爲什麽這麽説？開始練習將自己臣服給神的信神者，不應該再把身體當成"我"或"我的"。若再把身體當成"我"或"我的"，那他就犯下奪回獻給神之物的罪過。因此，努力避免奪回奉獻之物就是練習自我臣服的正確方法。具體要如何做呢？阻止那假我——即"我是這個身體"的幻覺再次升起，就是在時刻高度警惕那假我的升起，難道不是嗎？因此，踐行自我探詢的求道者和踐行自我臣服的真正信神者都需要將注意力轉向真我！
此外，若一個人想將自己臣服（奉獻）給神，他首先需要知道這個將獻給神的"自己"究竟是什麽。如果不知道這個"自己"究竟是什麽，他要如何將其獻給神呢？如果一個士兵不知道"槍"這個字指的是什麽，那麽，被要求上交槍時，他可能誤把筆當槍上交。這恰恰就是很多踐行奉獻之道的求道者所遇到的問題。儘管知道應該將自己獻給神，但他們不知道要如何做，因爲他們不清楚自己的本質究竟是什麽，以及他們想要奉獻的東西究竟是什麽。因爲不知道要被獻給神的這個"我"（即自己）究竟是什麽，所以他們只能獻上他們視爲"我的"之物。也就是説，因爲他們不認識自己——即所有者——的真實本質，所以他們只能奉獻自己的所有物。因此，若想完完全全地臣服於神，至少，他們必須一點一點地質詢並瞭解自己的本質。只有徹底瞭解自己的本質，才能完完全全地使自己臣服於神。實際上，因爲只要探詢我執（即個體的"我"）——這個將被奉獻之物——的本質，它就會消退——被發現其根本不存在；所以，一個真正的奉獻者只要做自我探詢的練習，自然就能實現自我臣服。
因此，自我探詢——也就是心不再關注第二和第三人稱（的念頭），而是將注意力放在它自己的源頭上——其實就是真正的自我臣服！拉瑪那尊者在其作品《我是誰？》（Who am I?)中説道，"將注意力安放於真我之中，專注於‘我'念，不容許其它任何念頭（哪怕很輕微的）升起，就是將自己臣服給神。"在自己之外尋找神，其實只是在專注於第二人稱。因爲第一人稱的本質就是神，專注於第一人稱（譯注：即"我"念）就是在真正地認識神，就是真正的奉獻之道！
薩都·歐姆尊者
Video recording with Michael James
